Jak u was z pogodą? W Szczecinie pięknie! Chociaż z temperaturą bywa różnie, ale słońce świeci niemal od początku mojej kwarantanny. Mojej, bo rozpoczęłam ją nieco wcześniej niż ta oficjalna;) I patrzę tęsnie w okno, bo nie przysługują mi nawet jednoosobowe spacerki w lesie - jestem przeziębiona od 3 tygodni. Już niby przechodzi, ale nagle pojawia się podwyższona temperatura i drapanie w gardle... Dziwnie to wygląda, ale co tam. Rzecz w tym, że w ogóle nie wychodzę na dwór. Naturalnej witaminki D3 mam poziom zero. I tak zazwyczaj było jej mało, bo przez mój toczeń nie mogę wychodzić na słońce, ale...

Jak każdy z nas obserwuję, co się dzieje ze światem w obliczu pandemii. Myślę sobie. I jedno mnie uderza, za każdym razem, jak czytam, jaka jest śmiertelność koronawirusa.  Pisze się np. do tej pory zachorowało tyle osób, ALE nie musimy się bać, śmierć grozi tym, którzy mają osłabiony system immunologiczny lub są starsze. Tylko. Sama, przyznaję, tak mówiłam. Bo to najłatwiejsze i naprawdę dociera do ludzi. Łatwiej powiedzieć trzydziestolatkowi nie bój się, nawet jak coś złapiesz, wyjdziesz bez szwanku, bo umierają tylko osoby starsze i z różnymi innymi chorobami.  W pewnym momencie pomyślałam jednak, jakie to jest nie w porządku. Naszym...

Nie lubię słów "don"t worry, be happy" (czyli "nie martw się, bądź szczęśliwy"), jeśli nie są powiedziane żartobliwie. Niestety. Chyba nie zawsze tak było, ale odkąd choruję na depresję ten niewinny tekścik często jest dość drażniący. Jak wiele innych. Ale do rzeczy.  Ostatnio natknęłam się na określenie "forced positivity", w tłumaczeniu na polski - wymuszona pozytywność. Generalnie chodzi o to, że cały czas słyszymy to nieszczęsne "don"t worry, be happy", "bądź pozytywny", "musisz uwierzyć, to wszystko się dobrze skończy", jak również "ej, powinnaś być wdzięczna za to",  "ciesz się, że nie jest gorzej". Niestety, uważam, że to, oględnie mówiąc, rady z...

Powstanie niepełnosprawności, w tym poudarowej, stawia udarowca i jego najbliższych w zupełnie nowej syuacji. Jednym z pytań, które zadaje sobie czasem opiekun brzmi:  czy wyręczać osobę po udarze mózgu we wszystkim?  Odpowiedź jest superprosta. NIE. O ile udarowiec nie jest w pełni bez kontaktu i nie leży bez możliwości ruchu - nie.  Niestety sprawa nie jest taka prosta. Bo z jednej strony bardzo łatwo jest wszystko podać, nakarmić, zawiązać but, ubrać, odkręcić, zakręcić, przewieźć na wózku, załatwić, z drugiej - takie wyręczanie nie pozostawia choremu przestrzeni na mobilizację.   To właśnie dlatego w szpitalach stawia się stoliki po porażonej stronie (jeśli jest tyle miejsca, oczywiście). Ma to...

Bardzo chciałam psa. Bardzo bardzo  bardzo. Jak się już zdecydowałam, zaczęłam szukać. Spotkało mnie sporo niepowodzeń dotyczących ceny (przy psach rasowych), wielkości (wyczekiwane adopciaki po wielu tygodniach okazywały się przyszłymi gigntami) i terminów (ciągłe przesuwanie się terminów odbioru. Ale to już poza mną.  Mam jamniczkę szorstkowłosą. Tara jest prawie trzymiesięczną panną, która wczoraj odkryła, że ściany też można gryźć.  Pisałam już, jak bardzo potrzebuję psa tutaj i znalazłam sobie towarzyszkę do zabawy.  No, nie jest bezproblemowo, oczywiście. Gryzie rzeczy, nie chce siedzieć w kojcu, przyzwyczaiła się do spania ze mną, nie sika na matę... Ale to nic. Latam z kolejną rolką papieru i sprzątam,...

W nadchodzący piątek będą walentynki. Daje mi to pretekst do przejrzenia wątków związanych z relacjami, w tym miłością a udarem. Pamiętajcie tylko proszę, że piszę z perspektywy całkiem niestarej babki, która ma potrzebę wychodzenia z domu i nawiązywania nowych znajomości; ) Witam was zatem w Walentynkowym Tygodniu z Lewaczką (( ; Na pierwszy ogień idzie nawiązywanie nowych kontaktów i relacji. Zatem: Czy po udarze mózgu można poznać nowych ludzi? Tu odpowiedź brzmi… tak. Prawie wszystkie osoby z niepełnosprawnościami mają potrzeby takie, jak osoby nieobarczone tym smutnym problemem. Dotyczy to też osób po udarze. Niestety całkowita niesamodzielność ogranicza nam przestrzeń do spotykania nowych ludzi, afazja uniemożliwia...

Jedną z rzeczy, które najbardziej dziwią osoby słuchające o mojej poudarowej podróży jest to, że nie słucham muzyki. Ale jak to? Nic? W ogóle? Nigdy? No nie. Muzyka mnie męczy. Czasem bardziej niż kilkugodzinna praca. Odcina mnie. Słucham muzyki, kiedy jestem na nią „skazana” (tak, wiem, jak to brzmi;p), czyli poza domem, w sklepach (tylko czy to można nazwać „słuchaniem”?), w biurze (przecież nie będę narzucać swoich dziwactw światu), w aucie… W aucie nawet lubię. Podróżowanie autem z moim bratem jest jedną z większych moich przyjemności. Wtedy nawet śpiewamy (czasem;p). W domu sporadycznie. Wtedy, kiedy chcę powspominać i jestem świeża jak nadmorskie...

Pies to coś, czego mi brakowało od wyprowadzki od rodziców. No bo wiecie - przeszłam ze świata, w którym muzyką na dobranoc jest chrapanie mojej przyjaciółki, gdzie czuję się jak księżniczka na ziarnku grochu (bo mam tyle piachu w łóżku), gdzie codziennie czekałam, aż moja piesa położy się na plecach i podniesie łapę na "siema, głaszcz". Brakuje mi tego.  Potem zastanawiałam się, czy mogę i dam radę przygarnąć zwierzę i jakie. Pies, czy kot? Wokół akurat byli sami kociarze, więc byłam bliska popełnienia błędu (lubię koty, ale psy bardziej;p), ale brat mi powiedział "chyba cię pogięło. jesteś z rodziny psiarzy". I...

Będę miała psa. Czy w ogóle mogę? Pies to coś, czego mi brakowało od wyprowadzki od rodziców. No bo wiecie - przeszłam ze świata, w którym muzyką na dobranoc jest chrapanie mojej przyjaciółki, gdzie czuję się jak księżniczka na ziarnku grochu (bo mam tyle piachu w łóżku), gdzie codziennie czekałam, aż moja piesa położy się na plecach i podniesie łapę na 'siema, głaszcz'. Brakuje mi tego.  Potem zastanawiałam się, czy mogę i dam radę przygarnąć zwierzę i jakie. Pies, czy kot? Wokół akurat byli sami kociarze, więc byłam bliska popełnienia błędu (lubię koty, ale psy bardziej;p), ale brat mi powiedział 'chyba cię...

Mam coś takiego jak zeszyt z checklistami. Rzeczami, które powinnam wziąć przed wyjściem/wyjazdem.  Nie ma ich dużo, ale mogę w nim sprawdzić, czy wzięłam minimum przetrwania na siłownię, basen czy na trzydniowy wypad. Problem w tym, że nie zawsze tam zaglądam;) Jak to wygląda? O tak: Wpadłam na ten pomysł, kiedy biegałam jak poparzona myśląc, co muszę wziąć ze sobą na wyjazd do Warszawy. A potem okazało się, że zawsze, ZAWSZE czegoś zapominam. Ten zeszyt maksymalizuje moje szanse skutecznego zapakowania się, jeśli:  o nim pamiętam;))  i idę przez listy punkt po punkcie. dlatego są one podzielone. W jednym miejscu mam ubrania, w innym kosmetyki, żeby nie...