Znowu wpis z punktu widzenia opiekuna (I trochę chorego). Co robić, kiedy nasz chory nie chce pić i jeść? Pisałam już,  że trudno jest zmusić kogoś do rehabilitacji, jeśli jej nie chce. A co, jeśli chory nie chce pić i jeść? Jak go przekonać bez przemocy? Szczerze mówiąc jest to jedna z najtrudniejszych rzeczy, z którymi dane było mi się zmierzyć (nie na sobie) w życiu.  Jeśli najpierw przychodzi zrozumienie,  a potem akcja,  może się zdarzyć tak,  że nasz podopieczny bardzo oslabnie. Diagnoza? Bólu w gardle,  słabość organizmu,  strach przed zachlysnieciem, krztuszenie, czy - to chyba najgorzej - rezygnacja? Nie wiem...

Neurologia. Trudno mi opisać ten oddział z punktu widzenia osoby odwiedzającej. Depresja i smutek. Wielu ludzi, którzy już nie będą zdrowi. Zaduch. Bo przecież wielu pacjentów rusza się w minimalnym stopniu, pampersy są zmieniane w błyskawicznym tempie, ale czasem, przy natłoku roboty, i to nie starcza. Karmienie pacjentów, namawianie do jedzenia innych. Na twarzach ludzi maluje się cierpienie lub zdezorientowanie. Założę się, że niewiele jest oddziałów, na których tak trudno porozumieć się z pacjentami. Ja osobiście widziałam tylko jedno smutniejsze miejsce. Dziecięcą onkologię. Nie mówię, że ich nie ma. Ale moje doświadczenie odwiedzającego jest bardzo negatywne. Nie widziałam tego, kiedy sama leżałam na neurologiach,...

Nie wyłamię się z żadnej sztampy - zrobię podsumowanie roku. Bo czemu nie? Nie będzie jakoś długie. Bo wiecie - piszę to z łóżka o 7 rano, może to mnie uśpi( ; do rzeczy: przede wszystkim powrót do aktywności zawodowej. Obecnie jestem w mojej drugiej "prawdziwej" pracy (umowa do lutego, a może uda siędłużej), wcześniej miałam epizod w innej firmie, mało udany. No cóż, nie może być idealnie;) Podróże. Wpadły 3 porządne podróże, wszystkie po Europie. Wszystkie świetne. Na Islandię trzeba będzie kiedyś wrócić, Praga też była genialna, a Cypr jak zawsze braciszkowy(; Właściwie to każda z podróży wiązała się z Radkiem, to dzięki niemu...

Wielu osobom trudno jest wyobrazić sobie pierwsze chwile choroby bliskiego. Te wszystkie pierwsze razy. U mnie też tak było. Teraz wiem o tym nieco więcej. Wielu z nas to zna, bo opiekowało się swoimi chorymi, wielu z nas było/jest osobą, którą inni się opiekują. Pomyślcie sobie, na ile pytań musi odpowiedzieć sobie błyskawicznie osoba, która decyduje o naszym losie:  co się dzieje? wezwać karetkę, czy nie? jaki jest numer na pogotowie? gdzie są dokumenty? gdzie dowód osobisty? jakie leki bierze...? czy jechać za karetką do szpitala? czy zostać w szpitalu? czy przynieść coś do jedzenia? czy nie robię zamieszania? jak mogę pomóc? a jak zaszkodzić? jak rozmawiać z chorym? co mówić choremu? skąd wziąć skierowania,...

Tak tak. Jestem jednocześnie 29, 84 i 4-latką. Wczoraj miałam swoją czwartą rocznicę udaru mózgu, czwate udarowe urodziny. Co ciekawe... Zapomniałam o tym. jakoś nie zarejestrowałam nadejścia 21 grudnia, dzisiaj dopiero mama mi przypomniała. Z czym się to wiąże? Możliwe że z tym, że mamy w domu mnóstwo na głowie. Może też z tym, że przetaję się uważać tylko za udarowca, ale też za osobę, która składa się z rożnych części, nie tylko jednej choroby. Nie umiem odpowiedziec teraz na to pytanie, umiem skonstruować kolejną listę rzeczy, które zmieniły się na lepsze po udarze. Prawda jest taka, że przy moim obecnym nastroju łatwiej...

Ostatnio w rozmowie z nowymi udarowymi znajomymi ktoś powiedział, że gdzieś opracowują lek na udar mózgu. Żel regenerujacy tkanki mózgu. Dla mnie brzmi jak science fiction, jak mnóstwo doniesień, o których czytałam i o których, poza może kilkoma newsami, świat zapomniał. Sceptycznie podchodzę do każdej rewelacji, w której pojawia się fraza "lek na udar mózgu" lub lek na regenerację mózgu. Niektóre jednak obserwuję baczniej, bo przecież kiedyś może się okazać, że nauka osiągnie rzeczy niemożliwe dla naszych ciał. Póki co wierzę w rehabilitację, odpoczynek i wodę. Żel regenerujący tkanki mózgu przyciągnął moją uwagę. W sumie nie wiem czemu. W zasadzie nie wierzę przecież,...

Dostałam list. Rozdzierający. I mimo że mam dobre doświadczenia szpitalno-rehabilitacyjne wiem, że tak bywa. Starość w chorobie jest podwójnie trudna. Tak dla chorych, jak dla jego rodzin. Sytuację komplikują nagłe zmiany, które biorą się z, właśnie czego? Najgorzej chyba myśleć, że coś bardzo złego się tam zadziało, że to był drugi wylew, niezdiagnozowany po prostu. Tak jak pisałam. To wszystko jest rozdzierające. Oddaję głos czytelniczce. (...) widzę jak w bardzo wielu miejscach panuje brak widzenia drugiego człowieka. Brak uważności. I to tam gdzie właśnie być powinna taka uważnośc - w służbie zdrowia. Takiego chorego 80-latka najlepiej dla wielu lekarzy/pielęgniarek jest spacyfikować prochami żeby...

Chory w domu,  także ten o udarze, wymaga przystosowania kilku rzeczy. Dzięki przygotowaniu domu na jego powrót wszystkim będzie łatwiej.  I choremu, i jego rodzinie.  Jedną z rzeczy,  o których można pomyśleć,  jest krzesełko pod prysznic. Nawet jeśli nie są niezbędne,  to ich sama obecność daje duże poczucie komfortu.  Czy bezpieczeństwa... Już tłumaczę.  W szpitalach widziałam różne siedziska pod prysznic.  Od stołeczków typu Ikea za 15 zł, przez specjalne, stabilne krzesła, po siedziska przytwierdzane do ściany,  często składane. Wybór jest szeroki. ja, szczerze mówiąc,  zawsze, od pierwszego samodzielnego prysznica (mama stała can kotara), opieralam się korzystaniu z krzesełka pod prysznicem.  No bo co, przecież nie...

Ręka mnie boli.  Nie bardzo wiem,  z czym się to wiąże. Zgaduję, że z pracą. No bo tak: w pracy piszę na komputerze, w domu albo śpię albo wdrażam wiedzę z pracy w ulepszanie Lewaczki. Ręka mnie boli po prostu. Efekty są chyba 3: boląca ręka, częściej zaciskająca się pięść. rzadkie posty na lewaczkę. Niestety. Ostatnio byłam na przykład na stand-upach i zamiast się naprawdę dobrze bawić, rozmasowywałam bolącą rękę. Taka śmieszna zabawa. Ból ręki obejmuje więcej, niż wcześniej. Teraz boli mnie nawet ramię, nie tylko pięść i przedramię. Zaraz wymasuję sobie rękę w masażerze do stóp (pisałam o nim tutaj), i chyba będę to robić codziennie. Dam...

Niepełnosprawny po udarze chyba zawsze się nasłucha. Wszyscy wiemy, że rady zwykle wylewają się z ludzi szeroką, nieposkromioną rzeką. Można się na nią przygotować, albo nie. Ja zazwyczaj (nie zawsze)  słucham ich, gdy mi się chce, trochę dyskutuję. Nie mam nikomu za złe rad, nawet jeśli nie zgadzam się z nimi nawet w jednym procencie. Wiem, że i tak je usłyszę. I pewnie dam. Każdy z nas wie, że wie najlepiej. Burzę się jednak na jeden typ rad. Nie znoszę, kiedy ktoś mówi mi, jak mam myśleć. Od jakiegoś czasu baczniej zwracam uwagę na to, że chorym zwraca się uwagę na to, jak powinni postrzegać siebie. Ludzie...