Ja + Tara, czyli opieka nad psem po udarze

Bardzo chciałam psa. Bardzo bardzo  bardzo. Jak się już zdecydowałam, zaczęłam szukać. Spotkało mnie sporo niepowodzeń dotyczących ceny (przy psach rasowych), wielkości (wyczekiwane adopciaki po wielu tygodniach okazywały się przyszłymi gigntami) i terminów (ciągłe przesuwanie się terminów odbioru. Ale to już poza mną. 

Mam jamniczkę szorstkowłosą. Tara jest prawie trzymiesięczną panną, która wczoraj odkryła, że ściany też można gryźć. 

Pisałam już, jak bardzo potrzebuję psa tutaj i znalazłam sobie towarzyszkę do zabawy. 

No, nie jest bezproblemowo, oczywiście. Gryzie rzeczy, nie chce siedzieć w kojcu, przyzwyczaiła się do spania ze mną, nie sika na matę... Ale to nic. Latam z kolejną rolką papieru i sprzątam, sprzątam, bawię się, ignoruję, kiedy trzeba... Tak właściwie jedyny problem t fakt, że jeszcze nie mogę chodzić z małą na spacerki. A przecież jej głównym zadaniem ma być wyprowadzanie mnie na kilka spacerów dziennie. Bo...

ruch po udarze jest potrzebny, spacery są ważne, a pies zmusi mnie do systematyczności. 

 więc bawię się w domu, rozsyłam ludziom kiepskie zdjęcia piesy (bo nie wychodzą mi dobre...) i jestem cierpliwa, na tyle co mogę. Co więcej mogę napisać? na razie same przyjemności, nieprzyjemności zaczną się wraz z znudzeniem obiowiązkami :) Wiem, że czeka nas mnóstwo radości i wkurzeń. i zyskałam nową przyjaciółłkę na wieeeeeeeeeeeeeeeeeeele lat. Będę wam dawać znać, jak jest między nami;) a  w międzyczasie zdjęcia (nie ma że boli, zdjęcia muszą być, chwalę sie,bo mogę ;p

aaa, jeszcze jedno: Tara nie śpi cały czas! Tylko ja mogę ją złapać wtedy, kiedy śpi.  Jak bawi się w samolot (bieganie po prostej z końca kuchni na koniec mojego pokoju  i w drugą stronę) nie ma szans, żebym złapała jej powiewające w pędzie uszyska. A i z leżącą Tarką i tak sobie nie radzę jakoś super jak widać.;)