Zaczęłam się trząść. To znaczy drżeć. Na szczęście nie mam ataków padaczki, ale czy na pewno? Kiedy drżą mi ręce, nic wielkiego się nie dzieje. Piszę nawet na klawiaturze, ale idzie mi to na maksa opornie. Kiedy drży mi całe ciało, siadam. Albo kładę się na płasko, aż się uspokoi. Zasypiam. Po śnie albo przechodzi, albo nie. Drżenie jest tak subtelne, że dopóki nie zwrócę na nie czyjejś uwagi, nie widzi go.

Tracheotomia to zabieg, dzięki któremu można oddychać z pominięciem jamy ustnej i gardła. Niektórzy pacjenci po udarach są na nią "skazani". W cudzysłowie, bo przecież rurka ratuje życie...

Słyszę przynajmniej żyjesz, przynajmniej nie masz raka, przynajmniej mówisz, przynajmniej chodzisz, przynajmniej możesz pisać, przynajmniej masz za co żyć, przynajmniej masz rentę. Tylko dlaczego mi to mówią?

Tradycyjnie już w swoje udarowe urodziny przedstawiam listę rzeczy, które po udarze zmieniły się u mnie na lepsze. Ten rok był niezły!

Zawsze myślałam że meteopatia rzeczywiście istnieje, ale też się ją trochę wyolbrzymia. "Główka mnie boli bo pada". "Boże, jak jestem śpiący, bo jest niż bla bla bla"... Okay, wiedziałam że to istnieje, ale myślałam, że większość ludzi przesadza. Oczywiście do czasu, kiedy mnie złapało.

Ostatnio widziałam w internecie komentarz o niesprawiedliwości wynikającej z faktu, że miejsca parkingowe dla niepełnosprawnych są szersze niż te dla innych osób. Tak... Wg rozporządzenia ministra czegośtam szerokość zwykłych miejsc parkingowych powinna wynosić 2,3 m, zaś dla niepełnosprawnych - 3,3. Skąd taka niesprawiedliwość?

Dopiero ostatnio zaczęto mówić w Polsce o opiece wytchnieniowej, nawet przeprowadono pierwsze programy, które maja pomóc opiekunom niepełnosprawnych. Jest to coś bardzo potrzebnego ze względu na zdrowie i samopoczucie opiekunów osób niepełnosprawnych wymagających całodobowej opieki. I, jak wskazuje nazwa, jej celem jest danie przestrzeni dla wytchnienia opiekunom.

Ciężko mi się czyta tę książkę. To nie jest złe, bo, hmm, widać, że jest szczera i napisana przez osobę taką, jak my. A poza tym, wydaje mi się, że piszę podobnie;) I tu refleksja: gdybym miała być swoją czytelniczką, to raczej bym ją nie była.

Mam wrażenie, że u mnie nie może być spokojnie. Z drugiej strony wiem, że pewnie większość z nas przeważnie tak sobie myśli. No to tak. Straciłam pracę. Tak musiało być, po prostu okoliczności. Dlatego nie piszę "chłopaki mnie wywalili" albo "dałam ciała", bo nikt nie zawinił. Po prostu czas w najlepszym miejscu się skończył. I nawet nie chcieli mnie przytulać na do widzenia! Jeden, bo nie znikam (mamy współpracować, tylko nie codzienne), drugi - bo chory. Ale ja nie choruje! Nie na grypy;) Kocham tę pracę. Atmosferę w tej firmie. To, ze po miałam najfajniejszych szefów na świecie - świry dwa, ale też kompetentni, mnóstwo potrafią i mają dobre serduszka. I jeszcze robią mi Lewaczke!;)

Dziś cudowna historia. Podesłana przez Sylwię, stałą bywalczynię Lewaczki, która nazwała mnie kiedyś "swoją młodszą udarową siostrą". No ja po tylu rozmowach też widzę w niej udarową siostrę;) ale do rzeczy: Znasz powiedzenie "wiódł ślepy kulawego"?