Jakiś czas temu dawałam wam znać na Facebooku, że kupiłam pewną książkę: Poniżej podzielę się jednym fragmentem (i proszę o docenienie pracy, bo książka cały czas mi się zamyka;)): Na cel jednej  pierwszych wypraw obrał syberię. Wskutek fatalnego stanu tamtejszych dróg i ogromnych kolein większość trasy pokonał, wędrując z powozem, uchwycony sznura. Nie dotarł jednak do Pacyfiku. Wysłannicy cara pojmali go i odstawili na granicę, uznając za szpiega - któż bowiem normalny przemierzałby Syberię dla przyjemności?! Podczas kolejnych wypraw zdarzyło mu się ścigać handlarzy niewolników, likwidować białe plamy na mapach środkowej Australii, negocjować z łowcami głów, walczyć na froncie, gdy zaplątał się...

Po raz kolejny zostałam rencistką. Renta z tytułu niezdolności do pracy jest moja. Ja vs. ZUS: 3:0. Udało się. Jupiiiii! Muszę powiedzieć jednak, że tym wszystko szło mi dość opornie. Miałam problemy ze skompletowaniem papierów.  Czas oczekiwania na komisję ZUS był koszmarnie długi: zapowiedziane z początku 9 tygodni (sic!) okazało się być bajeczka. Milion kilogramie nerwów. Codziennie wracałam do domu z myślą, czy zastane list od ZUS z wyznaczonym terminem. To było całkiem zabawne, bo w ostatnich miesiącach dostaliśmy na nasz adres sporo listów od tej tej upadającej instytucji. Dziadek umarł, więc korespondencja dot. tej  sprawy przychodziła stosunkowo często. Plus jakieś rzeczy...

Tętniak mózgu, a właściwie jego pęknięcie, jest jedną z przyczyn udaru krwotocznego. Wiem, wiem - do tej pory [klik -> przyczyny udaru mózgu] skupiałam się na udarach niedokrwiennych. Wynika to z prostego faktu, że moje wszystkie udarki były właśnie takie. Nie doświadczyłam wylewu, tylko tego częstszego typu udarów. U mnie to były PFO, toczeń, rozwarstwienie tętnicy szyjnej, nie tętniak mózgu i inne takie. Wracając do tematu: tętniak mózgu jest jedną z przyczyn udarów krwotocznych. Każdy rodzaj tętniaka jest wadą naczynia krwionośnego, najczęściej tętnic (z tej prostej przyczyny, że to w nich jest wyższe ciśnienie krwi), jednak możliwe też jest jego powstanie w...

Weszłam do księgarni i zapytałam panią, czy ma "książki o mózgu";)  Dodam jeszcze, że już niedługo wrócę do pisania normalnych tekstów, nie wrzucania postów z fejsa:) ...

możecie przeczytać o tym na facebookowym profilu  Lewaczki.pl. jak widzicie, nie jest łatwo. powoli zaczynam wygrzebywać się z zaległości, ale na pewno nie będzie mnie jeszcze kilka tygodni. spokojnie. wrócę. kocham to miejsce i was. :) dziękuję za cierpliwość...   ...

Znowu wpis z punktu widzenia opiekuna (I trochę chorego). Co robić, kiedy nasz chory nie chce pić i jeść? Pisałam już,  że trudno jest zmusić kogoś do rehabilitacji, jeśli jej nie chce. A co, jeśli chory nie chce pić i jeść? Jak go przekonać bez przemocy? Szczerze mówiąc jest to jedna z najtrudniejszych rzeczy, z którymi dane było mi się zmierzyć (nie na sobie) w życiu.  Jeśli najpierw przychodzi zrozumienie,  a potem akcja,  może się zdarzyć tak,  że nasz podopieczny bardzo oslabnie. Diagnoza? Bólu w gardle,  słabość organizmu,  strach przed zachlysnieciem, krztuszenie, czy - to chyba najgorzej - rezygnacja? Nie wiem...

Neurologia. Trudno mi opisać ten oddział z punktu widzenia osoby odwiedzającej. Depresja i smutek. Wielu ludzi, którzy już nie będą zdrowi. Zaduch. Bo przecież wielu pacjentów rusza się w minimalnym stopniu, pampersy są zmieniane w błyskawicznym tempie, ale czasem, przy natłoku roboty, i to nie starcza. Karmienie pacjentów, namawianie do jedzenia innych. Na twarzach ludzi maluje się cierpienie lub zdezorientowanie. Założę się, że niewiele jest oddziałów, na których tak trudno porozumieć się z pacjentami. Ja osobiście widziałam tylko jedno smutniejsze miejsce. Dziecięcą onkologię. Nie mówię, że ich nie ma. Ale moje doświadczenie odwiedzającego jest bardzo negatywne. Nie widziałam tego, kiedy sama leżałam na neurologiach,...

Nie wyłamię się z żadnej sztampy - zrobię podsumowanie roku. Bo czemu nie? Nie będzie jakoś długie. Bo wiecie - piszę to z łóżka o 7 rano, może to mnie uśpi( ; do rzeczy: przede wszystkim powrót do aktywności zawodowej. Obecnie jestem w mojej drugiej "prawdziwej" pracy (umowa do lutego, a może uda siędłużej), wcześniej miałam epizod w innej firmie, mało udany. No cóż, nie może być idealnie;) Podróże. Wpadły 3 porządne podróże, wszystkie po Europie. Wszystkie świetne. Na Islandię trzeba będzie kiedyś wrócić, Praga też była genialna, a Cypr jak zawsze braciszkowy(; Właściwie to każda z podróży wiązała się z Radkiem, to dzięki niemu...

Wielu osobom trudno jest wyobrazić sobie pierwsze chwile choroby bliskiego. Te wszystkie pierwsze razy. U mnie też tak było. Teraz wiem o tym nieco więcej. Wielu z nas to zna, bo opiekowało się swoimi chorymi, wielu z nas było/jest osobą, którą inni się opiekują. Pomyślcie sobie, na ile pytań musi odpowiedzieć sobie błyskawicznie osoba, która decyduje o naszym losie:  co się dzieje? wezwać karetkę, czy nie? jaki jest numer na pogotowie? gdzie są dokumenty? gdzie dowód osobisty? jakie leki bierze...? czy jechać za karetką do szpitala? czy zostać w szpitalu? czy przynieść coś do jedzenia? czy nie robię zamieszania? jak mogę pomóc? a jak zaszkodzić? jak rozmawiać z chorym? co mówić choremu? skąd wziąć skierowania,...

Tak tak. Jestem jednocześnie 29, 84 i 4-latką. Wczoraj miałam swoją czwartą rocznicę udaru mózgu, czwate udarowe urodziny. Co ciekawe... Zapomniałam o tym. jakoś nie zarejestrowałam nadejścia 21 grudnia, dzisiaj dopiero mama mi przypomniała. Z czym się to wiąże? Możliwe że z tym, że mamy w domu mnóstwo na głowie. Może też z tym, że przetaję się uważać tylko za udarowca, ale też za osobę, która składa się z rożnych części, nie tylko jednej choroby. Nie umiem odpowiedziec teraz na to pytanie, umiem skonstruować kolejną listę rzeczy, które zmieniły się na lepsze po udarze. Prawda jest taka, że przy moim obecnym nastroju łatwiej...