Szukając czegoś do czytania po "Gupim Muzgu" [kliknij, żeby przeczytać moją niby-recenzję], sięgnęłam po "Listy przeciwko wojnie". Musiałam już je kiedyś zaczynać, bo w pierwszym tekście znalazłam zaznaczony obszerny fragment z podpisem Lewaczka: "Ostatni dzień naszego życia ?przed? ? przed 11 września, Twin Towers, Bliźniaczymi Wieżami, przed nowym barbarzyństwem, przed ograniczeniem naszej wolności, przed wielką nietolerancją, wojną technologiczną, masakrami więźniów i niewinnych cywilów, przed wielką hipokryzją, konformizmem, obojętnością albo, co gorsza, przed małostkową złością i źle rozumianą dumą. Dzień, po którym nasze marzenia o rosnącej wzajemnej miłości, braterstwie, większym uduchowieniu i większej radości zmieniły się w więcej nienawiści, dyskryminacji, materializmu, więcej...

W końcu, po miesiącach, udało mi się "zmęczyć" książkę "Gupi muzg". Piszę "zmęczyć, bo dr Dean Burnett napisał książkę tak napakowaną interesującymi mnie faktami, że naprawdę nie udawało mi się przeczytać na raz więcej niż kilka stron. A to w dobre dni:) Bo "Gupi muzg" był tak interesujący dla mnie, że starałam się sporo zapamiętać. Zgadnijcie, czy się udało;pp Nie podpowiadam. Zamiast twardej wiedzy, zostało mi w głowie kilka mechanizmów, którymi rządzi się mózg i poczucie, że to jest jeszcze bardziej tajemnicza maszyna, niż myślałam. Chociaż bardziej poznana, niż zdawałam sobie sprawę. I tak sobie myślę od czasu, kiedy zaczęłam kończyć czytanie...

Jestem samodzielna. Nie w 100%, ale tak w 85%. Potrzebuję pomocy w niewielu rzeczach. Ale sama siebie zadziwiam czasem. Rzadko gotuję obiady. Jak wstaję rano, to akurat miedzy 13 a 14 wypada czas mojej drzemki regeneracyjnej. No i oczywiście bez niej bardzo rzadko daję radę przetrwać dzień. Chyba dlatego zazwyczaj zawodzę swoją mamusię i nie przygotowuję obiadku, kiedy wraca zmęczona z pracy. Ale jest też inna zależność. Nawet kiedy czuję się świetnie, ale muszę coś ugotować na obiad, zaczynam się źle czuć w trakcie pracy. Zastanawiałam się nad tym, co tak pochłania energię. W sumie niemożliwe, żeby było to samo stanie: chodzę na...

Ok, ok, pamiętam, co Wam mówiłam. Od udaru jestem dużo spokojniejsza i mniej zestresowana. Jak sobie przypomnę ostatnie miejsce pracy przed udarem i płakanie z bezsilności i stresu, myślę, że nic w moim życiu (nawt komisja ZUS) tego nie przebije. To prawda, na co dzień jest dużo zdrowiej pod tym względem. Mniej się przejmuję pierdołami też, jak stres się włącza, to szybko się wyłącza, ale kiedy mam przed sobą coś naprawdę stresującego (jak komisja ZUS albo przyszły tydzień), to z moim organizmem dzieją się koszmarne rzeczy. Od razu mam mdłości, bóle głowy, nie mogę się skupić, dopada mnie to neurologiczne zmęczenie i czuję się...

Wczoraj, już po raz 3 w życiu, tzw. komisja ZUS (czyli lekarz orzecznik;) wezwała mnie do siebie. Stanięcie (siedzenie) przed jego obliczem nie jest łatwe. [caption id="attachment_369" align="alignleft" width="300"] nie wiem jak zrobić attribution, więc napiszę, że zdjęcie jednej z siedzib ZUS wzięte z polskiej wikipedii. dzięki![/caption] Przypomnę. Pierwszy raz był zaskakujący, najgorszy ze wszystkich. Drugi też był zaskakujący, odesłano mnie na dodatkowe badania, i na złość ZUS-owi dostałam drugiego udaru. Wczorajsza komisj przebiegła zaskakująco. Dla pewności miałam wypisaną listę chorób, listę dolegliwości i lekarstw. Musiałam ją spisać, bo jednym tchem nie umiem ich Wywiad. Badania niemal nie było, wywiad taki, że ja bym zadawała sobie...

Moja mama wpadła na super pomysł, żeby mnie zaktywizować i sprawić, żebym w końcu miała jakichś znajomych. I zapisałam się do Klubu Sportowego Inwalidów "Start". Już  strzelałam śrutem! Mój trener powiedział "nieźle jak na pierwszy raz". To chyba komplement;) Myślałam, co mi to strzelanie może dać rehabilitacyjnie. Ja poczatku myślałam że nic.  Teraz widzę, że to nieprawda. Strzelanie wymaga koncentracji (skupienia), robienia kilku rzeczy na raz, hamowania odruchów, myślenia i robienia kilku rzeczy na raz. Bo bez kitu oddanie poprawnego (nie mówię dobrego;)) strzału, z kontrolą oddechu, celowaniem, palcem na spuście ułożonym poprawnie, itp, itd... To coś, czego nie ogarniam jeszcze. Ale, mam nadzieję, ogarnę:)...

Pisałam o odchudzaniu kilka razy. Raz, kiedy sygnalizowałam, że nadwaga może być jedną z przyczyn udaru, drugi raz, kiedy chwaliłam się, że dieta idzie mi nieźle;) A teraz będę się chwalić. Od mojego wagowego szczytu (nie ma się czym chwalić), spadło mi 15 kilogramów.  15 kilogramów! :))) to niesamowite. Ważę mniej niż kiedykolwiek w ostatnich latach. zakładam, że jestem zdrowsza niż pół roku temu. Jest ciężko, codziennie jest ciężko, ale spada, więc nagroda za wysiłek jakaś jest;) Notatka króciutka, bo bardzo mi się chce spać, ale co tam. Publikuję i zasypiam;) Dobranoc!  ...

Milon powodów: jestem trochę zajęta, jak nie jestem zajęta, to się źle czuję albo oglądam seriale. albo jestem leniwa. lenię się. Moje zarabiane pieniędzy z tej notki, choć bardzo mnie uszczęśliwiło, trwało jakieś 6 godzin+przerwy na drzemki, więc niezbyt dużo;) jest też kolejny powód. Miałam wrażenie, że mniej potrzebuję ćwiczeń. I wiecie co? Pomyliłam się. Bez wodnych masaży stóp i rączki jestem sztywna, bez ćwiczeń palców, działają gorzej. Bez chodzenia na różne sposoby czuję, że nieco gorzej chodzę. Wiem, że muszę znowu zacząć, bo moje nędzne poranne imitacje ćwiczeń są nędzne. Aleeeeeeeee tak bardzo mi się nie chceeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee. Czy są jakieś plusy? Może będąc w...

Moimi dwoma rękami, parą oczu i uszu i cierpliwością. Bólem głowy, dwoma drzemkami, koszmarnym bólem ręki i mdłościami zarobiłam pierwsze od bardzo dawna pieniądze. Pierwsze od 2 lat i 9 miesięcy. To nie jest zasiłek. Prawdziwe zarobione pieniądze. Wydam je na dziwki i koks. Albo czekoladę, burgery i colę zero. Chociaż jestem przekonana, że moi rodzice woleliby dziwki niż czekoladę. Naprawdę się cieszę, to ogromna satysfakcja....

Spotkałam starego znajomego w barze. I rozmawiamy.  Nie pamiętam już, skąd to wyszło, ale zaczęłam mówić coś o stracie po chorobie. Ja: jak tracisz to wszystko co było wcześniej, alkohol, papierosy, imprezy, słodycze, znajomych, colę, muzykę... to tak jakbyś stracił tożsamość.  A przynajmniej część niej. On: to znaczy, że budowałeś tożsamość na złych rzeczach. Ja: hmmm. Zonk. Kolega ma rację. Wkładam do szufladki "przemyśleć to"....