Czego wymaga się od toalety? Komfortu i poczucia odosobnienia. Minimum to łazienka czysta i zamknięta, bezpieczna. Mój udar przydarzył się w łazience, oczywiście zamkniętej na zamek. Próbowałam wstawać, i może otworzyć te drzwi. Przypłaciłam te próby kilkukrotnym uderzeniem w głowę w różnych miejscach. Chyba odpłynęłam, pamiętam kilka rzeczy, akcja ratunkowa w wykonaniu mojej nieocenionej ocalicielki, przyjaciółki i ówczesnego chłopca, przebiegła na tyle sprawnie, że szybko się znalazłam w szpitalu i żyję. Nie mam nawet lęku przed łazienkami, ale zawsze, kiedy zamykam się na zamek w jednej z nich wraca do mnie moment, w którym przechylam się w lewo i walę głową o...

Wyjście ze szpitala po udarze/rehabilitacji jest wielkim sprawdzianem. Wtedy okazuje się, że zapału do samodzielnej pracy, którą obiecywaliśmy sobie przez cały ostatni tydzień w szpitalu, starcza nam na maksymalnie 4 dni. Tak było u niemal wszystkich "weteranów" rehabilitacyjnych (czy to z ortopedii, reumatologii, czy z neurologii). Właściwie poznałam tylko jedną osobę, która mówiła, że ćwiczy codziennie i bardzo o siebie dbała. To procentowało. Żyje już prawie 20 lat z SM (stwardnieniem rozsianym), i dopiero w ubiegłym roku zaczęła chodzić o lasce. Dlatego warto ustalić sobie plan minimum który musi być zrealizowany. Mojego planu minimum nie wykonuję wtedy, kiedy jestem rozłożona...

]Kiedy rehabilitantka na ostatniej rehabilitacji zapytała mnie, z czym mam problem, powiedziałam jej, że nie umiem biegać. Zdziwiła się. Jestem po dwóch (tak, tak!) udarach, dwóch rehabilitacjach szpitalnych, nie wiem ilu badaniach, zabiegu serca, nie mogę pracować, wciąż mam lekki niedowład lewej strony i koszmarnie napiętą rękę, a ja mówię o bieganiu. Ćwiczyłyśmy to co trzeba było, ale jak sala pustoszała, zaczęłyśmy naukę biegania. Żałowałam, że nikt nie nagrywa moich początków, które były, w przeciwieństwie do nauki chodzenia, komiczne. Po 1,5 tygodnia "biegałam". Powoli, mało, ale biegałam. A dziś przebiegłam swój wielki sukces! 2,6 km w 22 min, bez zatrzymania nawet na...

Spodziewałam się czegoś więcej, niż podstaw dla "błądzących we mgle". To nie jest zarzut - na pewno istnieje masa ludzi, którym ni zaoferowano tych podstaw i którzy przez długi czas nie są zdolni do tego, by samodzielnie je zgłębić. Ja jednak tna coś inngo, np. podpowiedzi, gdzie w internecie szukać sposobów ćwiczenia koncentracji, jak ćwiczyć, kiedy skończy się już przysługujące nam 80 dni na rehabilitacji. Wyciągnę najważniejsze informacje z tych czterech tekstów, postaram się je poszerzyć "albo nie" i zamieszczę na stronie. ...

Ostatnio okazało się, że mogę stanowić całkiem fajny gryzak:) ...

Mój udar mózgu przydarzył się pomiędzy 20.00 a 21.00, daleko od domu rodzinnego, do którego już przyjechał brat-ekspat, żeby spędzić z nami wigilię. Pamiętam, że wołałam rodziców - tak właśnie: rodziców, nie mamy. Lekarz zapewniał mnie, że niedługo przyjadą. Jako dobrze wychowana dziewczynka, powiedziałam lekarzowi, że kłamie, bo rodzice są w Szczecinie. Na szczęście mógł tego nie zrozumieć, bo tego co wydobywało się z mojej paszczy "mową" nie można było nazwać. Doktor jednak miał rację. Ania, moja ocalicielka - przyjaciółka od razu wezwała mamę. Ta, wyrwana z łóżka, znalazła dokumentację medyczną moją i brata, wsiadła w samochód, pojechała do pubu skąd wyciągnęła...

Pierwsze chwile po udarze są dla mnie bardzo niejasne. Pamiętam niby te pierwsze chwile po udarze. Pamiętam na przykład, że zaraz po tym jak się przewróciłam, mówiłam współlokatorce o ryżu na gazie. Pamiętam, że zaraz po przywiezieniu do szpitala mogłam wstać i iść do domu. Pamiętam, że jeśli coś mnie bolało, to ząb. Pamiętam, że byłam pełna sił. Pamiętam też, że byłam w pełni świadoma tego, co się ze mną dzieje. Źle pamiętam. O ryżu mogłam jedynie wyjęczeć niezrozumiale. Miałam lewostronny niedowład, czyli ręką i nogą ruszałam ledwie - nie było mowy nawet o samodzielnym podniesieiu się na poduszce, nie wspominając o wyjściu do...