Jeszcze w pierwszym czy drugim szpitalu powiedziałam mamie, że nawet dobrze, że jestem na chorobowym, będę miała czas na podróżowanie. Mama (z bardzo zmartwioną miną) odrzekła wtedy, że trochę będę musiała przeczekać i najlepiej żebym przez pierwsze pół roku siedziała w domu. Później nie mogłam spać kilka nocy, bo tak przeżywałam swoje uziemienie. A tu weekend wyjazdowy, urodziny kumpla. Impreza, rozmowy do rana, śmiech do bólu brzucha, powrót do domu, od razu rehabilitacja, film i sen. Było nieźle chyba - kolega powiedział że nie widzi różnicy (!) między mną sprzed i po u., ale różnica może być taka, że wcześniej mogliśmy nigdy...

Dziś miałam pierwszą rehabilitację z panią Magdą, i wniosek jest jeden: jak to mawia mój dziadek - jest dobrze, a nie beznadziejnie. wnioski i zalecenia są takie (w punktach, bo mam chaos we łbie i nie mam energii, żeby dużo pisać): 1. jednak za dużo ćwiczyłam. Trzeba spasować (ale nie spastycznieć) - i to w każdej sferze. nie ma pracy od rana do nocy! ciekawe czy dam radę ( ; 2. Na spastyczniejącą łapę trzeba uważać, masować, rozluźniać. Nie bardzo mam na wpływ na coś więcej. 3. dużo grać na pianinie, też gamy (niestety) 4. schudnąć - jakbym się nie starała ; ) 5. Mogłam niedokładniej...

Nic mi się nie chce. Ćwiczyć się nie chce. Uczyć hiszpańskigo się nie chce. Robić na drutach, chodzić na spacery, gotować się nie chce. Układać puzzli się nie chce. Pisać bloga się nie chce. Nic mi się nie chce. Jeszcze kilka dni temu, każdemu, kto pytał, mówiłam, że nie mam pustych przebiegów, że moja rehabilitacja trwa cały czas, którego nie przesypiam. Że nawet kiedy wybieram sobie rozrywki, staram się, żeby były przydatne mojemu mózgowi lub organizmowi. Pracowałam sumiennie, rzetelnie, codziennie, a kiedy robiłam dzień przerwy, to przez wielkie zmęczenie, albo złe samopoczucie.

Jak tylko zaczęłam jeść, okazało się, że przy jedzeniu zawsze coś mi wypływa po lewej stronie. Wycierałam to i jadłam dalej, bo co zrobić? Myślałam, że przejdzie. Nic jednak samo nie przechodzi i dalej muszę jeść uzbrojona w chusteczki. Może wypływa mi trochę mniej, ale wciąż wypływa. Widzę poprawę w tym, że już rzadko spływa mi coś do brody. Może trochę mniej się wymyka, może szybciej reaguję na zagrożenie i wycieram buzię. Nie wkurzam się, kiedy ktoś mówi, żebym wytarła buzię, bo wiem jak jest. Jest mi tylko trochę wstyd. Z drugiej strony, oczywiście mogło być dużo gorzej. Nie zauważyłam u...

i gdybym się łatwo zniechęcała, to bym się już nie wybrała więcej. A jeśli bym była mniej zabezpieczona, to bym właśnie mocno płakała, być może na izbie przyjęć, ze złamanym nadgarstkiem. Wykopyrtłam się 4 razy, w tym 3 razy w ciągu pierwszych 2 minut jazdy. W czasie drugiego upadku wypadł mi guzik ze spodni. Miałam bardzo stare jeansowe szorty. Ale udało się jakoś zaradzić z pomocą paska. Być może to to właśnie tak mnie zdekoncentrowało, że jechałam jak ofiara, dużo gorzej niż w czasie mojej pierwszej przejażdżki.

Lekarze mówią, żeby koniecznie uczyć się czegoś na pamięć. Obojętnie czego. Babcia zaproponowała Pana Tadeusza... Ale mnie nie ciągnie ku poezji romantycznej. Żeby nauka miała sens, postanowiłam uczyć się nowego języka. I miesiąc (i kilka dni) temu rozpoczęłam samodzielną naukę hiszpańskiego.

Szpital. Siedzimy z tatą. Podchodzi do nas pan Czarek, facet przed sześćdziesiątką i pyta taty, wskazując na suwak bluzy: pomoże mi pan? bo my wszyscy jesteśmy bez ręki. :) oczywiście chodziło że po wszyscy przed telewizorem mają niedowład jednej strony. Ja też mam, więc nie mogłam pomóc. Ubieranie jest jedną z rzeczy, które robię samodzielnie, ale sprawiają mi mnóstwo trudności i zajmują mi dużo czasu. Nie dziwię się więc, że rehabilitanci w wywiadzie zazwyczaj pytają, czy sami się ubieramy. Przy dużych niedowładach lub paraliżach jest to czasem niemożliwe. Ja szybko zaczęłam się sama ubierać, ale do tej pory zajmuje mi to 2-3 razy więcej...

Nie wiem, jak wyglądają komisje lekarskie chorych, którzy nie mówią lub zupełnie nie ogarniają rzeczywistości po udarze, ta notka może być pomocna takim, jak ja - takim, którzy na pozór mogliby sobie w starciu z instytucją, lecz bez pomocy - marne szanse, lub bliskim tych troszkę bardziej chorych.

Chyba każdy z nas słyszał o udarze słonecznym. Ja pierwszy raz w życiu spotkałam się z czymś takim, kiedy na obozie koleżanka właśnie udaru słonecznego. Udar słoneczny, to szczególny przypadek udaru cieplnego i tak jak on, łączy się z przegrzaniem organizmu i następuje, kiedy zbyt długo jesteśmy na zbyt intensywnym słonku. Wg źródeł popkulturowych (np. tego) dzieciaki są bardziej narażone na takie udary, bo nie mają w pełni rozwiniętego mechanizmu termoregulacji, ale dorosłych też może dopaść udar cieplny, zwłaszcza osoby starsze. Objawy udaru słonecznego nie są może najbardziej charakterystyczne na świecie, ale łatwo zorientować się, że dzieje się coś naprawdę złego: - występuje bardzo wysoka gorączka...

Czasem budzę się w nocy, chwilę myślę i unoszę najpierw jedną, potem drugą rękę. Trochę mówię do siebie. Kiedy okazuje się że nie bełkoczę, przekonuję się, że wszystko jest w porządku. Podobno około 30-40% osób doświadczonych udarem przejdzie go w ciągu pierwszych 5-ciu lat od udaru.