Uwierzcie mi, rzadko kiedy bywam tak przerażona jak wtedy, kiedy tata poprosił mnie o tłumaczenie rozmowy. Rozmowa szła mi tak kulawo, że potem przeryczałam (cichutko, żeby nie budzić mamy!) w poduszkę pół nocy. Z osoby z płynnym angielskim, pracującej po angielsku, stałam się dukaczem, który fluencji po angielsku, ma jeszcze mniej niż kiedyś. Bałam się, że udar mózgu zabrał mi kolejną rzecz, na którą pracowałam całe życie (a takie rzeczy są dla mnie szczerze mówiąc bardziej bolesne, niż te, które po prostu były, bo jestem ludziem). Nie mogłam rozmawiać za bardzo, filmy oglądałam z lektorem (!!! wcześniej tego nienawidziłam), o filmie bez napisów...

(...) prawdę mówiąc, cała  historia neurologii i neuropsychologii jest historią badań nad lewą półkulą mózgu.  Jednym z ważniejszych powodów lekceważenia prawej - albo "podległej", jak ją zawsze nazywano - półkuli było to, że objawy jej uszkodzeń są i wiele mniej wyraźne niż w przypadku półkuli lewej. Przyjmowano, zwykle z lekką pogardą, że prawa półkula  jest za t"prymitywna" niż lew. Ta ostatnia uważana jest a jedyny w swoim rodzaju, niezrównany efekt ewolucji człowieka. I w pewnym sensie, to prawda. Lewa półkula, ta bardzo świeża narośl na mózgu człekokształtnych, jest bardziej skomplikowana i wyspecjalizowana. Jak komputer przyklejony do podstawowego zwierzęcego mózgu zajmuje się...

Jestem na wczasach, dlatego trochę zaniedbałam ćwiczenia. To niedobrze, bo z moich doświadczeń wynika, że po udarze szybko można stracić część wypracowanych efektów. Na szczęście nie do końca. Jednak zasada jest dla mnie widoczna - na każde 3 kroki na przód 1 przypada do tyłu, jeśli coś się zaniedba. Na początku więcej, potem mniej, te kroki w tył są coraz mniejsze, ale są. Teraz trochę obawiam się powrotu do regularnych ćwiczeń, tj. do zwykłego reżimu. Wróciłam na rower, jest ładnie, chociaż chybotliwość większa. Dużo większa. Na trickboardzie nie ustoję 10 minut na pewno. Pani Madzia powiedziała mi jakiś czas temu, że chyba nie...

Znajomi chwała się na Facebooku swoimi sukcesami: nowymi książkami swojego autorstwa, konferencjami, przebiegniętymi maratonami,  podróżami, awansami. Jeszcze długo  pewnie nie będę w stanie z nimi rywalizować, ale ja też mam ogromne sukcesy, w powracaniu do zdrowia i normalności. Najprostsze ściegi druciane robię może nie szybko, ale płynnie. Mama już po mnie nie poprawia. Dziś całkiem ładnie przyjechałam kawał drogi samochodem. Nauczyłam się masy nowych rzeczy, których bez udaru pewnie bym nie spróbowała. Są to na przykład pływanie na wakeboardzie i stanie na trickboardzie. Trickboard rozwija mi bardzo równowagę.  Teraz stoję na nim nawet kilka minut i uczę się robienia przysiadów. Jest szybciej, dalej, lepiej chyba...

Mało skomplikowanym, ale wymagającym zadaniem dla mojej łapy, było operowanie klamerkami do rozwieszania prania.  klamerki były szeroko stosowane przez moich terapeutów zajęciowych, wieszalismy je w porządku przez nich określonym. Dobre ćwiczenie, choć żmudne i po czasie nużące. Ćwiczy jednak dobrze to, czego mi do tej pory brak - ruch precyzyjny przy użyciu siły, bo wiecie, klamerkę trzeba odpowiednio nacisnąć z odpowiednio duża siłą. Wariacji klamerkowych jest mnóstwo,  ale najprostsza to po prostu zabawa klamerkami różnej wielkości.  Byle nie za długo i z przerwami,  bo dłoń strasznie dretwieje od klamerek w nadmiarze. Ponieważ najlepszą rehabilitacja po udarze mózgu jest codzienna praca, myślę, że...

Kilka lat temu jechałam z przyjaciółką autem. Rozmawiałyś?my, coś jej opowiadałam, wjeżdżałam na parking do centrum handlowego, nagle zaczęłam bełkotać. Kasia co ci jest? CO CI JEST? Kasia co ci jest...  słyszę w kółko przerażone wołanie przyjaciółki. Na szczęście udało mi się wcisnąć hamulec, udało się zatrzymać auto (Kasia co ci jest? CO CI JEST? Kasia co ci jest), nie udało się wrzucić luzu, bo nie udało mi się złapać dźwigni zmiany biegów. Słysząc przerażone Kasia co ci jest? Kasia co ci jest? i klaksony z każdej strony odpadłam, straciłam przytomność. Kiedy się ocknęłam po minucie? dwóch? po...

Po udarze stała się rzecz zadziwiająca - mój układ pokarmowo-trawienno-wydalniczy (i pewnie wątroba) zwariował. Nie mogę jeść wielu rzeczy, na szczęście głównie niezdrowych, na nieszczęście - głównie takich, które lubię, na szczęście w małych ilościach przejdą.  Nie dlatego, że wymiotuję. Dlatego, że mam po nich koszmarne mdłości (jak podczas złej jazdy autem). Mam problemy z rzeczami ciężkostrawnymi, a w szczególności smażonymi na tłuszczu, słodyczami i kawą. Dziwota.

To urządzenie zostało własnoręcznie zrobione przez tamtejszych zdolnych terapeutów. Pewnie się domyślacie, że zadanie polegało na przekręcaniu zakrętek z góry na dół i z dołu na górę, oczywiście chorą ręką - lewą. Dla mnie to było narzędzie tortur i myślę, że do tej pory by było. Ręka bolała, dretwiała, męczyła się bardzo.

Ostatnie 2 tygodnie były strasznie szalone, a ostatnim szaleństwem były kajaczki, na które szłam z obawami, ale nie trzeba było się bać. Koleżanka pożyczyła mi swojego chłopaka (najsilniejszy w grupie) i jakoś się płynęło, niezbyt długą trasą, szybciej i wolniej, jak mi ręka trochę drętwiała, dawałam jej luz i ręka wtedy waliła ściemę, tu uspokoję kolegę - nie martw się, nie więcej niż minutkę na raz, więc nie nawiosłowałeś się za mnie za bardzo. Wsiadanie i wysiadanie do łódki było wyzwaniem, ale co mi tam, Ręka popracowała, poprostowała się i pozginała, nie dużo za dużo, tylko trochę za dużo. Dziś jest bardziej leniwa niż zwykle,...

Znalazłam karteczki ze szpitala, i okazało się, że pochodzą z tej strony. Jeszcze raz o ćwiczeniu buzi:) uwierzcie że jest  przyjemniej, kiedy jest mniej krzywa. Ostatnio pani Magda pytała mnie, czy codziennie ćwiczę tę buzię. Niestety, nie codziennie. Ale staram się o tym pamiętać;) mam lusterko na stole albo na parapecie i unoszę brew - kto umie?;p    ...