Cóż, przyznaję, że od udaru mózgu jestem superwrażliwa, chorowita i ogólnie taka jakaś słabeuszowata. I chyba stałam się meteopatą. Czyli stałam się delikatna jak szlachcianka sprzed lat. Albo jak Chico, pudelek mojej przyjaciółki z podstawówki, który jadł najsmakowitsze rzeczy, bo taki z niego wrażliwiec wybrzydzający był. No, tak to zapamiętałam:) Meteopatia (zwana również meteoropatią) to nadwrażliwość na zmiany pogody. Jest dosyć powszechna, ale nie klasyfikuje się jej jako jednostki chorobowej. Wciąż nie ma bowiem odpowiednich badań jednoznacznie potwierdzających związek pogody z samopoczuciem. (za doz.pl) Czyli meteopaci to ci, którzy czują się jak kupka błota, kiedy zmienia się pogoda. Albo, ale to tylko...

Na lewaczkowym Fejsbuniu chwaliłam się że kupiłam dwie książki: Byłam ciekawa obydwu, ale szczególnie tej drugiej, bo słyszałam cudną audycję w programie Off Czarek. Oczywiście się pomyliłam i audycja była o innej książce Vetulaniego.  jestem pierdołą. No nic, poszło "bez ograniczeń";) Za całą recenzję mógłby mi posłużyć komentarz, który zamieściłam na lubimyczytac.pl Vetulaniego wolę kiedy mówi, niż kiedy jest spisany. Jakoś formuła ciekawostek lepiej się w takiej formie sprawdza. Książka jest ot tak uporządkowanym zbiorem ciekawostek. ja to z takimi informacjami - są ciekawe, czasem zabawne, czasem szokujące, ale to wciąż ciekawostki, nie spójna całość. Lektura może być pomocna w czasie erudycyjnych rozmów;) Mnie...

A więc. Wybrałam sieciówkę Naturhouse, bo przy wielu dietetykach w mieście, i tak nie wiedziałam gdzie iść, a znam kilka osób, które Naturhouse odchudził. Więc jest to spoko:) Może drogo, niestety... ale zakładam samo jedzenie będzie tańsze i się opłaci:D bo będzie tak: Nie dowiedziałam się niczego odkrywczego, jednak a) potrzebuję bata nad sobą, b) widać że stawiają na naukę nawyków dobrych, c) pani fajnie ze mną rozmawiała o tych chorobach wszystkich, widać, że ogarnia temat d) wiem co mogę, o jakiej porze, co robić, jak mnie w nocy przyciśnie (pić gorącą herbatę albo (nawet lepiej) kawę Inkę e) pół godziny temu zjadłam obiad i już jestem...

Powiem tak. Wczoraj, jak ktoś poprosił mnie, żebym napisała o czymś na blogu, powiedziałam, że nie mogę, bo kolejka ważnych tematów czeka na opracowanie/ujawnienie. Teraz na pewniaku usiadłam do komputera i... Pustka. Nic. Moje ważne tematy zniknęły tak, jakby ich nie było. Aż mnie zatkało. Jestem pewna, że tu były. Coś czuję że tętno mi podskoczyło, bo słyszę moje serce. Chyba. Tak, wiem, że sobie planowałam, rozmyślałam, ale nie zapisałam. To jeszcze potęguje moje wrażenie zagubienia w rzeczywistości. Ja wiem, nie wolno panikować, każdemu (nawet mojej mamie!) zdarza się czegoś zapomnieć. Lub o czymś zapomnieć. Ja wiem. Tylko że przy moim ogólnym rozbiciu...

[caption id="attachment_1584" align="alignleft" width="300"] (c) globalpanorama @ flickr[/caption] Jak wiecie, ja się uparłam odkryć przyczyny udaru. Prawda jest taka, że im więcej wiem, tym bardziej to wszystko jest skompliowane. Dziś wyszłam z endokrynologii po 8 dniach i sobie myślę o tym wszystkim. Nie wszystkie wyniki mam prawidłowe, ale też za wcześnie jest by mówić o konkretach. Część wyników będzie do odbioru dopiero za miesiąc. I wtedy zobaczymy. Na razie dowiedziałam się, że mam lekką insulinooporność. Nie powinno to dziwić przy mojej wadze, ale mnie zdziwiło, bo zawsze gdy miałam mierzony cukier ładnie mi się mieścił w normie. Aż tu nagle.... No nic. Napiszę...

Podobno ciekawość to pierwszy stopień do piekła. Ale nie wszyscy o tym pamiętają. Na niektórych żadne przysłowie nie zadziała, taka ich natura:) Dotyczy to i moich bliskich (nie bez powodu przeszło połowa babeczek w mojej rodzinie otrzymała latarki na święta), ludzi w szpitalu i - oczywiście, czasem tak! - mnie samej. Już od początku mojej szpitalnej kariery złapałam się na zaglądaniu do cudzych pokoi. Kiedy przechodziłam obok otwartych drzwi nie było siły, żeby nie spojrzeć do środka. Szybkie przejście obok pokoju wprawdzie nie pozwala na pogłębioną obserwację, raczej przypomina spoglądanie do przyciemnionego pokoju przez dziurkę od klucza. Trochę zaspokaja ciekawość, ale też...

Po pierwsze: pielęgniarki i salowe są tu tak kochane, że nie wiem. Przemiłe. Nigdy w życiu nie zdarzyło mi się żeby ktoś w szpitalu podszedł i zapytał, czy jestem głodna, bo nie załapałam się na obiad. I że mogą mi zrobić kanapkę! Takie rzeczy... Po drugie:Pani dr uważa że jestem gruba nie od hormonów, takie mam wrażenie. I mówi, że drugi udar był dlatego, że był pierwszy. Co dla mnie jest dziwne, ale nic to. Powinnam się chyba położyć do łóżka i czekać na śmierć. Po trzecie: cóż. Pobierają mi mnóstwo krwi. Wczoraj też nie mniej raczej. Dziś 21 ampułek. Także tego....

Poznajcie moją nową pomocnicę: Jest ona super. Moja nowa najlepsza przyjaciółka. Ma sporo zalet. Śliczny  kolorek Dobrze się nią wybiera makaron Na pewno można się do niej przytulić w nocy Nie chrapie! Dobrze drapie po plecach. Oj dobrze drapie po plecach:)) Kocham ją. Dam jej jakieś imię. Jeszcze nie wiem jakie. Ale dam....

jednym z moich prezentów świątecznych jest taka super rzecz: odkąd zaczęłam hydromasaże (takie poza domem i te domowe) moja stópka była luźniejsza. Na przykład ładnie mi się paluszki kładły na ziemi. Ale przez to że ostatnio kilka dni leżałam w łóżku przez opuchniętą nogę (skręcenie? zwichnięcie?) w  kostce, a przedtem jakoś nie było czasu, masażer poszedł w odstawkę. I wczoraj zauważyłam, że przez czas bez masowania spastyczność się znowu powiększyła. Znowu. Wrócę do masowania, wiecie. Ale też dobrze wiedzieć, że wanienka działa i hydromasaże nie są bez sensu:) Inna osoba która dostała od mikołaja podobną wanienkę, mówi, że ją stopa mniej boli:) Zatem chyba...

leżę w łóżku juz 3 dzień, zeby pokonać opuchliznę i ból  kostki, których nabawiłam się w wyniku ataku epilepsji i myślę o o lekarzach, których spotkałam na swojej drodze. Jak się domyślacie, było ich mnóstwo. Prawda, niektórym mam pewne rzeczy za złe i zrobili na mnie złe wrażenie, ale kilku było takich, że się w nich zakochałam i się w nich kocham do tej pory, chociaż żadnemu bym się nie oświadczyła. Przedstawię Wam ich (bez nazwisk), bo warto mówić o fajnych ludziach:) Oto moja aleja zasłużonych: Po pierwsze mój psychiatra. Kocham go nie tylko za to że dla mnie wygląda jak stereotypowy...