Wertując Googla mogłabym dojść do wniosku, że Polacy są mniej chwiejni emocjonalnie niż ludzie anglojęzyczni. Na amerykańskich i brytyjskich stronach labilność emocjonalna, chwiejność emocjonalna jawi się jako dość częsty problem, z którym trzeba sobie radzić. Polskie strony niewiele o tym opowiadają. Jedną z sensowniejszych, choć krótkich, infomacji znalazłam tutaj: Utrata kontroli nad emocjami w wyniku udaru mózgu nazywa się chwiejnością (labilnością) emocjonalną. Może się ona pojawić w ciągu sześciu miesięcy od udaru. Reakcje emocjonalne mogą być nadmierne, nieprzewidywalne i niekiedy nieadekwatne do sytuacji (np. nagłe wybuchy płaczu, śmiechu lub złości). Taka chwiejność emocjonalna jest dużym, źródłem stresu dla pacjenta i jego rodziny. W miarę jak postępuje proces zdrowienia,...

Cóż. Jakiś czas temu widziałam wypowiedź, która wyglądała mniej więcej tak: Byłem w pośredniaku. I okazuje się, że osoby po udarach są raczej niezatrudnialne. Wyobrażam sobie, że to może być prawda. Jeśli wiadomość o udarze wyjdzie na jaw. Piszę o tym, bo sama zaczęłam szukać pracy. Ale! Nie żeby było prosto. Moja praca powinna być w niepełnym wymiarze godzin. I zdalna. Bo niestety dalej bardzo wolno działam i muszę odpoczywać nawet w nieprzewidywalnych dla mnie momentach( ; Gdybym miała pracować poza domem, potrzebowałabym po prostu dobrego szefa, który zrozumiałby, że czasem naprawdę nie jestem w formie, a czasem w świetnej. I to nie...

Przypomniała mi się scena z gimnazjum. Polonistka zaprosiła mnie i przyjaciółkę, żeby wytłumaczyć, dlaczego postawiła nam czwóry na półrocze czy koniec roku. Albo przeprosić, bo wszystkie wiedziałyśmy, że mierzymy wyżej. Już nie pamiętam. Pamiętam jednak, że powiedziała coś w stylu zanim nauczycie się biegać, musicie nauczyć się chodzić. albo zanim nauczycie się latać, nauczcie się chodzić. Banał, na który byłam wówczas wściekła, wrócił do mnie wczoraj, kiedy do społeczności udarowców do której należę dołączyła pani świeżo po udarze, pytają o rady. Ktoś napisał coś w stylu przyzwyczaj się do małych kroczków. w oryginale baby steps, czyli dziecięcych kroków. I to powinna być rada, którą...

Dziś sobie uświadomiłam, że siłą napędową jednego z moich ukochanych filmów jest udar mózgu. Mówię tu o "Prostej historii" Davida Lyncha. Superwzruszającym filmie o starszym panu, który na kosiarce jedzie przez pół Stanów Zjednoczonych, żeby zobaczyć się po latach z bratem. Bohaterem tu nie jest raczej udar, tylko siła woli, uczucie między rodzeństwem. Ale! To udar sprawia, że Alvin Wsiada na kosiarkę i "ma tylko nadzieję, że nie jest jeszcze zbyt późno". Jak ja się spłakałam na tym filmie, kiedy widziałam go po raz pierwszy! Mój ówczesny chłopak (z tego co pamiętam) stwierdził, że jest nudny. Dla mnie był spokojny i kontemplacyjny, nie...

"lubię" słuchać historii innych udarowców. Niby każdy udar jest inny, ale często znajduję elementy wspólne. Najszerzej uśmiecham się przy tych, które nie są typowe. Wielu wie, że po udarze może się zmienić mowa, są różne niedowłady... Pan Rafał z powyższego filmiku zareagował na udar trochę jak ja. Zmartwił się, bo miał już plany na ten dzień. Ja miałam jechać na święta do domu. O robocie nie myślałam, tylko tyle, że szkoda, bo przez dwa spokojne dni miałam zrobić duże porządki. Ale tak to pracę miałam gdzieś. Szpital komplikował mi plany całkiem mocno. Nie nawet udar, bo nie wiedziałam wtedy, co to...

wierzę w rehabilitację i nigdy nie zerkałam z nadzieją ku leczeniu udarów. Takie newsy przyprawiają mnie jednak o szybsze bicie serca. W skrócie, w podlinkowanym artykule chodzi o to, że poddano 18 pacjentów terapii komórkami macierzystymi. Pacjentów niechodzących, takich, wobec których nie było nadziei. I zaczęli chodzić! Krótko po wstrzyknięciu komórek w uszkodzony obszar mózgu. to nie było tylko jak "oni nie mogli ruszyć kciukiem, a teraz mogą. Pacjenci na wózkach inwalidzkich teraz chodzą. Ich zdolność do poruszania się poprawiła się widocznie. To wydarzenie bez precedensu artykuł pełen jest takich cytatów. I sobie marzę. Może gdyby taka terapia była dostępna, nie starałabym się teraz...

Kolejny sukces! Przejechałam jako kierowca 176 km autem!  w tym kilka po mieście! Ronda,  korki... How cool is that? ;) Zamieniłam się,  bo czułam,  że się dekoncentruję. Czyli znowu jestem drajwerem. Nie czuję się pewnie wciąż.  Ale jechałam dość pewnie.  Jak przestałam, zamieniłyśmy się. Kiedyś, ktoś mówił mi,  pani Kasiu mój tata miał udar,  teraz po całe,  nawet jeździ samochodem.  Ja nie wierzyłam w dobrą jazdę.  dalej nie wierzę do końca,  tylko z kimś po prawej, ale może kiedyś? (;  ...

Był taki pan po udarze mózgu, uwielbiałam go jakoś. Muzyk znanego zespołu, ale trudno byłoby skojarzyć buzię, szczególnie młodym. Gwiazdą Pudelka nie był i nigdy nie będzie. Taki trochę starej daty, bardzo inteligentny i przesympatyczny. Jestem pewna, że gdziekolwiek się ruszył, od razu znajdował grono kompanów przynajmniej do rozmowy. Chyba mnie lubił, często się uśmiechaliśmy do siebie, podchodził posłuchać, kiedy czytałam na głos. Nie wyobrażałam sobie, co musiał czuć muzyk, który stracił władzę w ręku. Myślałam o tym często i w duchu - trochę głupio, teraz to widzę - dobrze, że nie brnęłam dalej w edukację muzyczną. Bo teraz to bym dopiero...

Jestem szczęściarą. Moja łapa-sztywniara prostuje się bez problemów, dłoń umiem otworzyć w pełnym zakresie, nikt mi nigdy jej nie otwierał na siłę. Jest raczej sztywna, niż przykurczona. Raz bardziej, raz mniej, tylko w jednym momencie myślałam o tym, żeby prosić o jakąś kurację na rozluźnienie. Nigdy też nie przyszło mi do głowy, żeby prosić o terapię za pomocą toksyny botulinowej (tzw. jadu kiełbasianego). Wiecie co to jad kiełbasiany. To ta trucizna, którą można się zatruć, jak się nam zepsują konserwy na półce. I którą niektóre kobiety wstrzykują sobie, żeby pozbywać się zmarszczek. Tak, to botoks. Używa się go również u neurologicznych, do...

Znacie Jessie J? Jeśli nie, to trudno, uwierzcie mi na słowo, że jest międzynarodową gwiazdą. I udarowcem! w wieku 18 lat przeszła udar mózgu, 17 mniejszy (TIA?) jako efekt dziecięcej choroby serca. W jednym wywiadów powiedziała, że dzięki chorobie serca zaczęła pisać piosenki, dzięki udarowi stała się stała. Bo dał jej odwagę (kopa?) do wejścia na estradę. dziewczyna mówi, że jej siła woli i determinacja są efektem choroby. Ale też podkreśla, że dba o siebie jak tylko może. Mówi, że oprócz bolesnej prawej ręki i problemów z nerwami (??) ma...