Dziś była u nas znajoma, zdziwiona, a może oburzona, że jej znajomy po trzech wylewach (udarach?), nie mówi, ale jeździ autem. Dba o siebie całkowicie sam, a jeździ autem. Nie mogłam podzielić jej oburzenia, bo nie wiem jak jest. Wiem że wśród nas, udarowców, różnie bywa. Niektórzy z nas nie będą mogli nigdy wsiąść za kierownicę, niektórych łapią mdłości zanim auto ujedzie 20 metrów, inni jeszcze będą mogli pojeździć po bezdrożach Omanu, i ja - w to wierzę - należę do tych ostatnich. Mogłabym wsiąść za kółko choćby teraz - nikt mi prawka nie odebrał, ręce i nóżki mam wystarczająco sprawne. Nie wsiadam jednak. Wiem,...

Przed udarem byłam dość aktywna, często wypadałam na koncerty, mogę policzyć przypadki, kiedy odmówiłam imprezy, lato bez festiwalu muzycznego było dla mnie udanego lata (nawet kiedy nie miałam ochoty ruszać tyłka), hałas dworca, chaos lotniska i ruch Nowego Jorku w godzinach szczytu nie były mi straszne, wręcz przeciwnie, potrzebowałam ich jak powietrza. Byłam dzieckiem z miasta, wiecznie zajętym, wychowanym w hałasie centrum i myślałam, że jeśli będę się wybierać na wakacje na wsi to po to, żeby wziąć udział w jakiejś imprezie. Aż tu nagle.. bach. Na początku, kiedy leżałam w szpitalu, nie widziałam że coś się dramatycznie zmieniło, ale kiedy wyszłam na...

Kiedy znajomi odwiedzali mnie jeszcze na neurologii, śmiali się, że niedługo będę grać z nimi w bierki lewą ręką, hihihi, haha, a potem chciało mi się ryczeć, bo to dla mnie były zbyt okrutne żarty. Nadszedł jednak czas długaśnego pobytu w Konstancinie, musiałam zmienić trochę nastawienie i w końcu poprosiłam przyjaciół, żeby kupili mi bierki.  Trochę w to nie wierzyłam, ale graliśmy - żeby było sprawiedliwiej, wszyscy lewymi rękami. Głosy oburzenia słyszałam z rzadka. Graliśmy na początku na szpitalnych krzesłach, było ciężko, ale jakoś szło, zdarzało mi puścić pojedynczą bierkę w lot koszący po korytarzu. Ale od czasu do czasu coś się udawało...

Udar przychodzi niezapowiedziany i wybiera sobie łupy z najcenniejszych rzeczy, które masz. Bez wysiłku zabiera zdrowie, głos, sprawność, pracę, aktywność, radość, karier, a nawet życie. Do katalogu można dodać mnóstwo cennych wartości. Ja uświadomiłam sobie dobitnie stratę pierwszej z nich, kiedy zapytałam się po raz pierwszy mojej pani doktor ile będę w szpitalu i ile się leczy to wszystko. Okazało się, że straciłam całą niezależność, którą z niemałym wysiłkiem budowałam przez wiele miesięcy. Nie chodziło tylko o to, że nagle zaczęto mnie przewijać i że początkowo ciężko mi się jadło bez pomocy, nie chodziło tylko o finanse, ale o całą bytowość i o...

Mój udar mózgu przydarzył się pomiędzy 20.00 a 21.00, daleko od domu rodzinnego, do którego już przyjechał brat-ekspat, żeby spędzić z nami wigilię. Pamiętam, że wołałam rodziców - tak właśnie: rodziców, nie mamy. Lekarz zapewniał mnie, że niedługo przyjadą. Jako dobrze wychowana dziewczynka, powiedziałam lekarzowi, że kłamie, bo rodzice są w Szczecinie. Na szczęście mógł tego nie zrozumieć, bo tego co wydobywało się z mojej paszczy "mową" nie można było nazwać. Doktor jednak miał rację. Ania, moja ocalicielka - przyjaciółka od razu wezwała mamę. Ta, wyrwana z łóżka, znalazła dokumentację medyczną moją i brata, wsiadła w samochód, pojechała do pubu skąd wyciągnęła...