Wracanie do zdrowia nie musi oznaczać wyłącznie żmudnej  pracy z fizjoterapeutą, istnieje też taki wspaniały wynalazek jak terapia zajęciowa, nie mniej ważny od fizjoterapii moim zdaniem. A fajny terapeuta zajęciowy to skarb:) w dużej mierze dzięki terapii zajęciowej ruchy precyzyjne bardzo mi się poprawiły. Miałam szansę w nich uczestniczyć w dwóch szpitalach, pracowało ze mną trzech terapeutów, każdy inny, wszyscy równi, a przede wszystkim, bardzo życzliwi:) ładny opis terapii zajęciowej znalazłam na stronie domu pomocy społecznej: terapia zajęciowa to usprawnianie fizyczne i psychiczne poprzez zastosowanie różnych celowych i planowych zajęć typu manualnego, intelektualnego i rozrywkowego. Mają one na celu maksymalny rozwój...

Przypomniała mi się dziewczyna,  o której myślałam jak o słoneczku oddziału. Dla każdego supermiła, uśmiechnięta,  jej dobra energia aż promieniała wokół.  była też bardzo pracowita, aż chciało się więcej ćwiczyć samemu. Nie miała udaru mózgu, tylko udar rdzenia kręgowego. Z tego co wyczytałam, mechanizm jak przy udarze niedokrwiennym, tylko skrzeplina zatyka naczynie krwionośne w rdzeniu. Kończy się niedowładami lub paraliżuje, w zależności od wielu czynników i objawy ma takie,  jak przy mechanicznym uszkodzeniu kręgosłupa. Tylko że może ustąpić. I to Słoneczko na początku zeszło kilka pięter,  żeby się dostać do karetki,  a potem zostało zupełnie sparaliżowane. Z tego co mówiła jej mama...

Wertując Googla mogłabym dojść do wniosku, że Polacy są mniej chwiejni emocjonalnie niż ludzie anglojęzyczni. Na amerykańskich i brytyjskich stronach labilność emocjonalna, chwiejność emocjonalna jawi się jako dość częsty problem, z którym trzeba sobie radzić. Polskie strony niewiele o tym opowiadają. Jedną z sensowniejszych, choć krótkich, infomacji znalazłam tutaj: Utrata kontroli nad emocjami w wyniku udaru mózgu nazywa się chwiejnością (labilnością) emocjonalną. Może się ona pojawić w ciągu sześciu miesięcy od udaru. Reakcje emocjonalne mogą być nadmierne, nieprzewidywalne i niekiedy nieadekwatne do sytuacji (np. nagłe wybuchy płaczu, śmiechu lub złości). Taka chwiejność emocjonalna jest dużym, źródłem stresu dla pacjenta i jego rodziny. W miarę jak postępuje proces...

Cóż. Jakiś czas temu widziałam wypowiedź, która wyglądała mniej więcej tak: Byłem w pośredniaku. I okazuje się, że osoby po udarach są raczej niezatrudnialne. Wyobrażam sobie, że to może być prawda. Jeśli wiadomość o udarze wyjdzie na jaw. Piszę o tym, bo sama zaczęłam szukać pracy. Ale! Nie żeby było prosto. Moja praca powinna być w niepełnym wymiarze godzin. I zdalna. Bo niestety dalej bardzo wolno działam i muszę odpoczywać nawet w nieprzewidywalnych dla mnie momentach( ; Gdybym miała pracować poza domem, potrzebowałabym po prostu dobrego szefa, który zrozumiałby, że czasem naprawdę nie jestem w formie, a czasem w świetnej. I...

Przypomniała mi się scena z gimnazjum. Polonistka zaprosiła mnie i przyjaciółkę, żeby wytłumaczyć, dlaczego postawiła nam czwóry na półrocze czy koniec roku. Albo przeprosić, bo wszystkie wiedziałyśmy, że mierzymy wyżej. Już nie pamiętam. Pamiętam jednak, że powiedziała coś w stylu zanim nauczycie się biegać, musicie nauczyć się chodzić. albo zanim nauczycie się latać, nauczcie się chodzić. Banał, na który byłam wówczas wściekła, wrócił do mnie wczoraj, kiedy do społeczności udarowców do której należę dołączyła pani świeżo po udarze, pytają o rady. Ktoś napisał coś w stylu przyzwyczaj się do małych kroczków. w oryginale baby steps, czyli dziecięcych kroków. I to powinna...

Dziś sobie uświadomiłam, że siłą napędową jednego z moich ukochanych filmów jest udar mózgu. Mówię tu o "Prostej historii" Davida Lyncha. Superwzruszającym filmie o starszym panu, który na kosiarce jedzie przez pół Stanów Zjednoczonych, żeby zobaczyć się po latach z bratem.   Bohaterem tu nie jest raczej udar, tylko siła woli, uczucie między rodzeństwem. Ale! To udar sprawia, że Alvin Wsiada na kosiarkę i "ma tylko nadzieję, że nie jest jeszcze zbyt późno". Jak ja się spłakałam na tym filmie, kiedy widziałam go po raz pierwszy! Mój ówczesny chłopak (z tego co pamiętam) stwierdził, że jest nudny. Dla mnie był spokojny i kontemplacyjny, nie nudny. Najlepsze...

 "lubię" słuchać historii innych udarowców. Niby każdy udar jest inny, ale często znajduję elementy wspólne. Najszerzej uśmiecham się przy tych, które nie są typowe. Wielu wie, że po udarze może się zmienić mowa, są różne niedowłady...  Pan Rafał z powyższego filmiku zareagował na udar trochę jak ja. Zmartwił się, bo miał już plany na ten dzień. Ja miałam jechać na święta do domu. O robocie nie myślałam, tylko tyle, że szkoda, bo przez dwa spokojne dni miałam zrobić duże porządki. Ale tak to pracę miałam gdzieś. Szpital komplikował mi plany całkiem mocno. Nie nawet udar, bo nie wiedziałam wtedy, co to znaczy, ale...

wierzę w rehabilitację i nigdy nie zerkałam z nadzieją ku leczeniu udarów. Takie newsy przyprawiają mnie jednak o szybsze bicie serca. W skrócie, w podlinkowanym artykule chodzi o to, że poddano 18 pacjentów terapii komórkami macierzystymi. Pacjentów niechodzących, takich, wobec których nie było nadziei. I zaczęli chodzić! Krótko po wstrzyknięciu komórek w uszkodzony obszar mózgu. to nie było tylko jak "oni nie mogli ruszyć kciukiem, a teraz mogą. Pacjenci na wózkach inwalidzkich teraz chodzą. Ich zdolność do poruszania się poprawiła się widocznie. To wydarzenie bez precedensu artykuł pełen jest takich cytatów. I sobie marzę. Może gdyby taka terapia była dostępna, nie starałabym...

Kolejny sukces! Przejechałam jako kierowca 176 km autem!  w tym kilka po mieście! Ronda,  korki... How cool is that? ;) Zamieniłam się,  bo czułam,  że się dekoncentruję. Czyli znowu jestem drajwerem. Nie czuję się pewnie wciąż.  Ale jechałam dość pewnie.  Jak przestałam, zamieniłyśmy się. Kiedyś, ktoś mówił mi,  pani Kasiu mój tata miał udar,  teraz po całe,  nawet jeździ samochodem.  Ja nie wierzyłam w dobrą jazdę.  dalej nie wierzę do końca,  tylko z kimś po prawej, ale może kiedyś? (;   ...

Był taki pan po udarze mózgu, uwielbiałam go jakoś. Muzyk znanego zespołu, ale trudno byłoby skojarzyć buzię, szczególnie młodym. Gwiazdą Pudelka nie był i nigdy nie będzie. Taki trochę starej daty, bardzo inteligentny i przesympatyczny. Jestem pewna, że gdziekolwiek się ruszył, od razu znajdował grono kompanów przynajmniej do rozmowy. Chyba mnie lubił, często się uśmiechaliśmy do siebie, podchodził posłuchać, kiedy czytałam na głos. Nie wyobrażałam sobie, co musiał czuć muzyk, który stracił władzę w ręku. Myślałam o tym często i w duchu - trochę głupio, teraz to widzę - dobrze, że nie brnęłam dalej w edukację muzyczną. Bo teraz to bym dopiero straciła wszystko. I kiedyś, podczas zajęć, wyszła...