Na mojej pierwszej rehabilitacji zapytano mnie: z czym ma Pani największy problem? Oczywiście miałam go ze swoją lewaczką (lewa ręka) i nad nią głównie pracowaliśmy, zajmując się resztą ciała dość sporadycznie/prawie wcale. Dzięki temu wyszłam stamtąd z ręką tak sprawną, jak to było możliwe. Wielu z nas wybiera swój największy problem i się na nim skupia, zapominając o całej reszcie. To błąd, który prędzej czy później się na nas odbije. Pisało do mnie do tej pory przynajmniej kilka osób zaniepokojonych tym, że ich tata/babcia/partner zawzięli się, żeby zacząć znowu chodzić i w ogóle nie rehabilituje ręki. rozumiem tę potrzebę niezależności. Chodzenie sprawia, że nie jesteśmy skazani...

Z kolei brak bólu głowy podczas udaru niedokrwiennego powoduje, że ludzie nie mają świadomości, że chorują na zagrażającą życiu chorobę układu nerwowego. Nie mają świadomości, że udar może objawiać się tylko osłabieniem kończyny, niewyraźną mową czy zawrotami głowy. PAP: Z tego wynika, że wiele osób mających udar nie zgłasza się po pomoc, bo po prostu nie wie, że ma udar. A.S.: Dlatego tak ważna jest edukacja, przeróżne akcje informujące o udarach. Uważam, że naszą rolą jako lekarzy, jest rozpowszechnianie informacji na temat objawów chorób zagrażających życiu, w tym udaru mózgu. Polecam szczerze całość tekstu:) To pytanie pojawiło się w wyszukiwanych na mojej...

Na ostatnią udarówkę trafiłam razem z niesamowitym facetem. Pan Marek był z tych którzy nie trzymali równowagi, nie było mowy o chodzeniu. Widywaliśmy się codziennie u pana Krzysia i reszty. Byłam świadkiem jego wielkich sukcesów od  siadania do chodzenia. Trochę gadaliśmy podczas ćwiczeń. Kiedy mu mówiłam że warto sobie czytać na głos mówił, że chyba nie będzie, bo dużo do siebie gada. Miał wiele planów przed udarem, w tym remont kuchni. Musiał go ze sobą przegadać, bo myślał, że trzeba będzie ją dostosować dla niepełnosprawnych;) Kiedy zamieszkał na pięcio(lub sześcio!)osobowej sali przestał, bo dużo gadał z innymi. Logiczne. Zwłaszcza pierwsze dni były niesamowite, bo widziałam...

Cóż, coraz mniej. Agencja Oceny Technologii Medycznych przygotowała nową wycenę leczenia udarów. Z analizy AOTMiT wynika, że dotychczasowe taryfy tych świadczeń są za wysokie i należy je obniżyć. W związku z tym koszt siedmiodniowej hospitalizacji w przypadku leczenia trombolitycznego (polega na rozpuszczeniu patologicznej skrzepliny wewnątrz naczynia krwionośnego) został obniżony o 13 proc. do poziomu 11 tys. zł. Siedem dni pobytu na oddziale udarowym, to według nowej stawki koszt rzędu 7 tys. zł. To oznacza obniżenie dotychczasowej wyceny o 16,9 proc. jakie to ma znaczenie dla nas, pacjentów? Nie mam pojęcia. Ale w mojej wyobraźni widzę  jak wypisują nas jak najszybciej. I jak...

Jak już Was kilkakrotnie informowałam, projekt dotyczący spastyczności jest w toku. Chcielibyśmy zaprosić Was do zadawania pytań na temat spastyczności, które Was nurtują. Lub takich, na które znacie odpowiedzi, ale uważacie, że powinny znaleźć się na stronie:) Nie chcemy, żeby strona była po prostu czystą formą, sztuką dla sztuki. Ma być użyteczna! Pytania możecie kierować na adres przesympatycznej Nicole: N.Robinson-Edwards(małpa)stroke.org.uk a, jeśli nie znacie angielskiego, do mnie:) przez fejsa (klik!), formularz kontaktowy (klik!) lub w komentarzach. Wszystko zostanie przekazane:) Z tego co się orientuję - na pytania będą odpowiadać inni udarowcy i eksperci. Nie zamierzamy wciskać Wam kitu. Ja sama wysyłam swoje pytania, zwłaszcza...

  póki co jedyna rzecz po której mniej boli mnie mój krzywulec (stopa) to hydromasaż. Byłam raz w poniedziałek pomasopwać krzywulca i lewaczkę. w ręce nie widzę różnicy, ale noga mnie mniej boli, czyli... działą! polecam. Jak to wygląda? Wkłada się stópke do wanny, która jest trochę jak dżakuzi dla nóg. i to sobie chodzi i masuje takimi prądami wodnymi. Już wam pisałam o hydromasażu całego ciała, ale wydaje mi się że taki osobno dla stóp i dłoni będzie w moim przypadku lepiej działać. Chyba poproszę mikołaja świętego i taką domową wanienkę... Nudny strasznie prezent, ale jak ma mniej boleć to przeżyję tę nudę:)   ...

i to jest strasznie  dziwaczne. Moja noga przez większość czasu ćmi takim leciuchnym napięciem/bólem i nie daje zapomnieć o sobie Moje palce (lewej nogi) samodzielnie odrywają się od podłogi. Jakby wstąpiło w nie nowe życie, niezależne od mojego mózgu. A wiem, że to właśnie mój biedny mózg każe sztywnieć moim lewym kończynom. Hej, mózgu! Robisz mi krzywdę, więc daj se na wstrzymanie i zostaw moją stópkę Boję się, że to będzie się powiększać. Szukam ćwiczeń, może jakiegoś rozciągania. Póki co staram się pamiętać, że jak stopa jest na podłodze palce mają być na podłodze też. I nie podkurczone, co jest problematyczne. pani Madzia każe...

jeśli ktoś śledzi moją stroną na Facebooku wie, że ubieranie biustonosza jest dla mnie mordęgą. Chwaliłam się nawet, kiedy udało mi się włożyć biustonosz pierwszy raz. No cóż, powrót do zdrowia składa się z małych sukcesów. Ten był dla mnie wielki.   Znalazłam wideo, które jednoręczne kobietki mogą pokochać:) ja pokochałam:) spastyczna pani pokazuje jak założyć stanik jedną ręką sprawną. Nie jest to bardzo skomplikowane, próbowałam, nie udało się od razu, ale jak sami wiecie praktyka czyni mistrza:) Wideo jest po angielsku, ale sposób widać w nim dobrze:) Pani mówi też o tym, że na początku używała sportowych biustonoszy. Ale jak wiemy...

Myślałam sobie, że należy nam się jakaś ładna notka na dzisiejszy Światowy Dzień Udaru Mózgu. Może jakieś wideo nawet... ale jestem tak wymęczona, że niczego nie wymyśliłam. kreatywność nie jest moją mocną stroną, poza tym.   Ale postanowiłam zrobić coś innego. Pochwalić się czymś i opowiedzieć o kilku rzeczach wokół. napisałam artykuł. który można przeczytać nie na moim blogu tylko w internetach. i został opublikowany jak chcecie go przeczytać, kliknijcie tutaj Piszę o tym, z kilku powodów. Oczywiście rozpiera mnie duma i trochę chcę się pochwalić, ale nie tylko. Chciałam wam powiedzieć, że nie było łatwo. Sam proces pisania był bardzo ciężki i przestałam...

Mam znajomego (z panelu) który przeszedł superciężki wylew. Spędził długie tygodnie w śpiączce, ale po przejściu dłuuugiej rehabilitacji teraz wygląda świetnie i mam nadzieję, że ma się świetnie także. Mieszka on w Hamburgu i musiał włożyć w zdrowienie mnóstwo pracy. Aż żałuję, że nie notowałam jego opowieści, były takie prawdziwe i budujące. Najbardziej chyba podobało mi się to, jak mówił o chodzeniu wokół ich cudownego jeziora. Bo widzicie, zajechałam kiedyś z przyjaciółką do Hamburga stopem i jezioro, które mają tam w samym środku miasta, jest po prostu bajeczne:) I on się uparł, że jeszcze przejdzie je dookoła. I w końcu przeszedł. A...