muszę się do czegoś przyznać. Daję ciała po całości. Realizacja moich postanowień noworocznych nawet nie została rozpoczęta. A przecież miało być tak pięknie... Ech! Z tego powodu biorę się do roboty i wracam do swojej superanckiej listy.

jestem na wczasach i nie mam tu wszystkich zabawek rehabilitacyjnych. kombinuję więc i wpadłam na pomysł, co może sprawić mi frajdę i usprawniać: ORIGAMI! to powinno ćwiczyć i paluchy i mózg. Okazało się, że będzie ćwiczyć przede wszystkim cierpliwość. szczerze mówiąc, myślałam że to będzie łatwiejsze. Wczoraj, jak zaczęłam się bawić tym papierem, wszystkie kartki poszły do kosza. Ale mi było smutno. No ale nie kupiliśmy ryzy papieru, żeby się smucić, prawda?;) dziś z innym nastawieniem i silnym postanowieniem nie nabawienia się ataku paniki postanowiłam zrobić coś, co już kiedyś robiłam i jest łatwe. I co sprawi mi frajdę. I tak wyszła mi...

Czucie w kończynach jest jak oddychanie. Nie zauważasz go, kiedy po prostu jest.  Dopóki nie pachnie bzem. Albo nie brakuje ci powietrza. Kiedy powiedziałam na terapii zajęciowej,  że brakuje mi czucia, dostałam moja ulubioną zabawkę, która od razu skojarzyła mi się z czymś co znam.  Ostatnio przypomniałam sobie te scenę: https://youtu.be/mmllotLUU38 I to było to.  Te ziarna, którymi zachwycałam się w gimnazjum. Dostałam mieszankę z surowego ryżu, makaronu, koralików i klepaków. I miałam się nią bawić.  Zanurzać w niej dłonie i probować czuć. Chwytać opuszkami, przebierać palcami, doświadczać.  Czy to nie piękne? (; jak z Amelii. Tylko że nie w Paryżu tylko w szpitalu....

pierwsze prysznice po udarze sprawiły, że poczułam, że jednak nie mam takiego samego czucia po lewej i prawej stronie ciała. Strumień wody cieplejszej niż moja temperatura powodował koszmarne dręwienie, które ustępowało po chwili. Nie czułam niczego innego. Potem powoli odzyskiwałam czucie. Nie wiem, czy wróciło w takim stopniu, jak po prawej stronie, ale można mnie teraz pogłaskać po lewym kolanku i to poczuję;) Chodzi oczywiście o czucie temperatur i dotyku. spróbujcie wygrzebać z kieszeni drobne, kiedy nie macie czucia w dłoni. Powodzenia! Kolanko, korpus, wróciły same. Nad łapą pracowałam z pomocą różnych technik, pierwszą z nich było okładanie się kamieniami. Podgrzanymi i...

Ostatnio mam wrażenie, że udar najpierw niedotlenił, a potem zalał krwią jakiś ośrodek walki organizmu z chorobami. Codziennie rano, jak się budzę,mam nadzieję, że nie odkryję kolejnej infekcji. Kolejnego źródła krwawienia.  Wysypki w kolejnym miejscu. Nie będzie mnie boleć w nowym miejscu.   I dziś rano,  prosząc tatę o telefon do jednego z moich lekarzy, żeby poprosił go o przyspieszoną wizytę, aż się rozpłakałam. Przed udarem byłam okazem zdrowia (nie licząc nieźle leczonej depresji, TIA o którym nie wiedziałam,że jest TIA i jednego przeziębienia kilka lat temu). Nic się nie działo złego,  latami nie chodziłam do lekarzy,  bo mój organizm nie dawał mi żadnych...

tadaaaaaaaaaaaaaaaaam: mama mówi, że jest brzydko zakończona. tata mówi, że artystycnie. grunt, że samodzielnie zrobiona! podczas robienia, miałam problemy. spastyczna łapa czasem bolała mnie tak bardzo, że dawałam radę jeden tylko rządek (46 oczek)(albo 45). o początkach robienia na drutach można poczytać tutaj;) Duma mnie rozpiera!...

weź spróbuj sobie czegoś zabronić. Spróbuj zabronić sobie buraka. Cały dzień będziesz myśleć o buraku, mimo że burak nie jest atrakcyjny przecież. Serio, serio - M. Halber, Najgorszy człowiek na ziemi. Nie prawda? To chyba dlatego odchudzanie jest takie ciężkie. Nie trzeba być nałogowcem, żeby wiedzieć, że ciągnie nas do tego, czego nie możemy. Jak sobie nie odmówić czekoladki? w styczniu udało mi się zrzucić tylko 1,5 kg z grudniowej nadwyżki. po udarze spróbuj sobie zabronić czekoladki, fajeczki, kieliszka, coli, wyjścia do ludzi, długiego siedzenia po nocy... (;...

Książka Jill Bolte Tylor Udar i przebudzenie  porusza superważny wątek, który zdrowym może wydawać się bzdurą, a dla nas, udarowców, na początku - a i potem - jest kluczowa. powrót do zdrowia był decyzją, którą musiałam podejmować milion razy dziennie. Czy chcę wysilić się i spróbować? Czy jestem skłonna chwilowo porzucić ekstatyczną błogość, postarać się zrozumieć świat zewnętrzny i ponownie nawiązać z nim łączność? I najważniejsze: czy jestem gotowa stawić czoło trudom rekonwalescencji?(...) wybrałam bolesny chaos rehabilitacji(...). Jill Bolte Taylor pisze dużo o tym, że samo podjęcie decyzji o rehabilitacji jest ciężką decyzją. Ja potwierdzam. Pamiętam w przebłyskach jak starałam się marudzić, żeby tato nie "machał...

bardzo dobrze pamiętam swój pierwszy poudarowy prysznic. Odkąd odpięli mnie od monitorów codziennie pytałam o kilka rzeczy (w tej kolejności) kiedy wychodzimy? mogę iść do baru? mogę iść pod prysznic? I słyszałam prawie zawsze te same odpowiedzi i tylko w przypadku prysznica miałam nadzieję, że będę mogła się wreszcie porządnie wymyć.

Pisałam już ze sto razy o tym, jak od udaru nie znoszę się ubierać. Zimą jest nie tylko dużo więcej do zakładania,  ale jeszcze jak skomplikowanych rzeczy... Wkładanie wąskich butów zawsze było wyzwaniem, ale od kiedy mam malo czucia i nie do końca koordynację wygląda jak uderzanie łapą z niedowładem o skrzynię zmiany biegów (znam uczucie(; ) Ale najbardziej uciążliwą częścią garderoby są zazwyczaj zbędne rękawiczki. Wkładasz, i po chwili orientujesz się, że nie wszystko jest ok. Bo palce nie są na swoim miejcu, tam gdzie powinny. I pamiętasz,  że  normalnych czasach też to się działo, ale to teraz naprawienie problemu jest dużo...