Chore stawy to koszmar, który na szczęście mnie nie dotyczy, ale spędziłam z reumatykami swoje i ćwiczyłam z nimi. Jeden z "moich" oddziałów składał się głównie z chorych na rumatologiczne zapalenie stawów. Leczenie RZS* jest możliwe, wyleczenie niemożliwe, jednak można się usprawniać. Jako jedyny z udarowców chodziłam z reumatykami na poranne ćwiczenia manualne i wykonanie wszystkich nie było dla mnie niekiedy wysiłkiem. Mam problemy z lewą dłonią, więc ciszyłam się że ją usprawniam. Mieliśmy ładny zestaw ćwiczeń, może kiedyś go nagram i wrzucę na youtuba, żebyście mogli ćwiczyć ze mną. Oczywiście, jeśli ręka jest w jakimś stopniu ruchoma. Jeśli nie,...

Kiedy znajomi odwiedzali mnie jeszcze na neurologii, śmiali się, że niedługo będę grać z nimi w bierki lewą ręką, hihihi, haha, a potem chciało mi się ryczeć, bo to dla mnie były zbyt okrutne żarty. Nadszedł jednak czas długaśnego pobytu w Konstancinie, musiałam zmienić trochę nastawienie i w końcu poprosiłam przyjaciół, żeby kupili mi bierki.  Trochę w to nie wierzyłam, ale graliśmy - żeby było sprawiedliwiej, wszyscy lewymi rękami. Głosy oburzenia słyszałam z rzadka. Graliśmy na początku na szpitalnych krzesłach, było ciężko, ale jakoś szło, zdarzało mi puścić pojedynczą bierkę w lot koszący po korytarzu. Ale od czasu do czasu coś się udawało...

Nie trzeba mieć afazji* po udarze, żeby odczuwać problemy komunikacyjne (przedostatnia neurolog, którą widziałam, powiedziała, że jestem szczęściarą, że udar uderzył w prawą stronę mózgu, gdyby był lewostronny, miałabym na pewno afazję). Ja od początku mówiłam, że po udarze się bardziej jąkam. Absolutnie tego nie wymyślałam. Nie mam stuprocentowej pewności z czego wynikają (i wynikały te problemy), pewnie z dwóch rzeczy - porażenia mięśni twarzy i problemów z koncentracją. W moim pierwszym wypisie ze szpitala, w opinii neuropsychologa (z której długo nabijaliśmy się z przyjaciółmi) stoi, że zgłaszałam subiektywne odczucie jąkania, ale konsultacja tego nie potwierdziła. Czyli - czułam problem, ale ekspert...

Kiedy masz udar, raczej nie spakujesz sobie torby, żeby mieć wszystko, co najpotrzebniejsze pod ręką, ale do kolejnych pobytów, rehabilitacji i badań, możesz się przygotować. Ja zawsze biorę za dużo, ale teraz nie popełnię tego błędu. Z pobytu w Konstancinie wracałam  pełną torebką, dwoma plecakami i torbą podróżną. Aż dziw, że gdzieś to pomieściłam. Tylko że tam każdy pacjent miał swoją małą szafę. Nie w każdym szpitalu mamy ten komfort. Niezbędnik: na każdy, nawet krótki pobyt, należy zabrać: Sztućce! - minimum nóż, widelec, łyżka, łyżeczka też się przydaje, jak się samemu robi herbatkę. Czasem (chyba coraz rzadziej) na oddziałach mają sztućce, ale bywa tak, że...