To być może najważniejsza notka na całej tej stronie. Pamiętam, jak koleżanka opowiadała o udarze jej narzeczonego. Z tego co pamiętam, trafiło go w kinie. Z tego co pamiętam, że byłam wstrząśnięta przez długi czas, bo chłopak był wówczas niewiele starszy ode mnie teraz. I pamiętam, że zastanawiałam się, skąd jego znajomi wiedzieli, że trzeba mu szpitala. Ja nawet czytając o udarach, nie byłam pewna, że już jeden przeszłam, bo przecież byłabym już kaleką -  a to był tylko (aż?) przemijający epizod udarowy, moje pierwsze i ostatnie ostrzeżenie. Naprawdę warto, wiedzieć, jakie są objawy udaru mózgu. Tu ładna reklama: Dodajmy do tego opadanie kącika ust,...

Kiedy masz udar, raczej nie spakujesz sobie torby, żeby mieć wszystko, co najpotrzebniejsze pod ręką, ale do kolejnych pobytów, rehabilitacji i badań, możesz się przygotować. Ja zawsze biorę za dużo, ale teraz nie popełnię tego błędu. Z pobytu w Konstancinie wracałam  pełną torebką, dwoma plecakami i torbą podróżną. Aż dziw, że gdzieś to pomieściłam. Tylko że tam każdy pacjent miał swoją małą szafę. Nie w każdym szpitalu mamy ten komfort. Niezbędnik: na każdy, nawet krótki pobyt, należy zabrać: Sztućce! - minimum nóż, widelec, łyżka, łyżeczka też się przydaje, jak się samemu robi herbatkę. Czasem (chyba coraz rzadziej) na oddziałach mają sztućce, ale bywa tak, że...

Ja: jak jutro będę musiała ćwiczyć zakrętki, to chyba się zabiję Braciszek:Tylko proszę, zrób to lewą ręką.  Ledwo zaczęłam chwytać, a zaczęło się nieśmiałe "spróbuj lewą ręką", "a może lewą się da?", "próbowałaś lewą ręką?", "masz jeszcze lewą rękę!". Najpierw ze strony taty i brata, potem dużej części odwiedzających mnie. Mistrzem zwracania uwagi był kumpel-Holender, który nie odpuszczał mi nawet na minutę. Przy nim nawet jadłam lewą ręką, co pewnie nigdy wcześniej się nie zdarzyło. Wkurzałam się (i dalej wkurzam) o to straszliwie, zwłaszcza na początku, kiedy nawet lekkie chwytanie szło mi źle, a oni nie chcieli mi odpuścić. Kiedy po raz setny...

- miałaś udar? W takim młodym wieku?! - nie, w starszym - chciałoby się odpowiedzieć, na każdy taki komentarz. Wyobrażam sobie, że każdy, kto chorował na coś poważniejszego od grypy będąc młodym, musiał się zmierzyć z tym pytaniem. Nie ma więc co płakać i szukać zgrabnych odpowiedzi. Ja zazwyczaj swoje "tak", okraszam którąś z opowieści szpitalnych, np. tą że byłam ulbienicą całej udarówki i kiedy nie za bardzo kontaktowałam, opowiadałam pielęgniarkom o Omanie i sułtanie Qaboosie. Zazwyczaj dorzucam prawdopodobną przyczynę udaru, żeby nie było, że grubas i palacz na hormonach sam się o to prosił. Warto powiedzieć, że udar jest wciąż chorobą osób...

 Czego wymaga się od toalety? Komfortu i poczucia odosobnienia. Minimum to łazienka czysta i zamknięta, bezpieczna. Mój udar przydarzył się w łazience, oczywiście zamkniętej na zamek. Próbowałam wstawać, i może otworzyć te drzwi. Przypłaciłam te próby kilkukrotnym uderzeniem w głowę w różnych miejscach. Chyba odpłynęłam, pamiętam kilka rzeczy, akcja ratunkowa w wykonaniu mojej nieocenionej ocalicielki, przyjaciółki i ówczesnego chłopca, przebiegła na tyle sprawnie, że szybko się znalazłam w szpitalu i żyję. Nie mam nawet lęku przed łazienkami, ale zawsze, kiedy zamykam się na zamek w jednej z nich wraca do mnie moment, w którym przechylam się w lewo i walę głową o...

Mój udar mózgu przydarzył się pomiędzy 20.00 a 21.00, daleko od domu rodzinnego, do którego już przyjechał brat-ekspat, żeby spędzić z nami wigilię. Pamiętam, że wołałam rodziców - tak właśnie: rodziców, nie mamy. Lekarz zapewniał mnie, że niedługo przyjadą. Jako dobrze wychowana dziewczynka, powiedziałam lekarzowi, że kłamie, bo rodzice są w Szczecinie. Na szczęście mógł tego nie zrozumieć, bo tego co wydobywało się z mojej paszczy "mową" nie można było nazwać. Doktor jednak miał rację. Ania, moja ocalicielka - przyjaciółka od razu wezwała mamę. Ta, wyrwana z łóżka, znalazła dokumentację medyczną moją i brata, wsiadła w samochód, pojechała do pubu skąd wyciągnęła...

Pierwsze chwile po udarze są dla mnie bardzo niejasne. Pamiętam niby te pierwsze chwile po udarze. Pamiętam na przykład, że zaraz po tym jak się przewróciłam, mówiłam współlokatorce o ryżu na gazie. Pamiętam, że zaraz po przywiezieniu do szpitala mogłam wstać i iść do domu. Pamiętam, że jeśli coś mnie bolało, to ząb. Pamiętam, że byłam pełna sił. Pamiętam też, że byłam w pełni świadoma tego, co się ze mną dzieje. Źle pamiętam. O ryżu mogłam jedynie wyjęczeć niezrozumiale. Miałam lewostronny niedowład, czyli ręką i nogą ruszałam ledwie - nie było mowy nawet o samodzielnym podniesieiu się na poduszce, nie wspominając o wyjściu do...