Rehabilitacja. Smutne wieści

Na początku przyznam, że dyktowanie w biegu stanie się na pewno naszą szansą ma teksty częstsze niż raz na tydzień. To w końcu stało się genialne!;) Ale czas w powrócić do mniej przyjemnych rzeczy. Muszę wam przyznać w tajemnicy, że dałam ciała. Zaprzepaściłam efekty mojej kilkuletniej pracy. Zje....ałam koszmarnie. Na szczęście nie do takiego stopnia, żeby nie można było odzyskać tego co osiągnęłam.

Żeby ukazać co się stało, opowiem wam historię.

Poszłam na fizjoterapię. Piękny ośrodek, przystojni terapeuci, pachnąca czystością szatnia, uśmiechnięta pani w recepcji a nawet woda z dyspozytora.

Wchodzę na salę swoim normalnym krokiem, czyli takim lekko krzywawym ostatnio, zaczynamy rozmowę i od razu ćwiczenia. Okazuje się, możesz wszystko robię z trudem i nie za dobrze. Z trudem nie oznacza "z trudnością fizyczną" ale krzywo. Stopa leci nie w tę stronę co trzeba, kolano się wywija, ja muszę myśleć o każdym centymetrze ruchu. A w myśleniu nie jestem aż taka dobra... ;) Wychodzi na to że doprowadziłam się do stanu, w którym do poprawności trzeba ciągłego myślenia. Nawet obcasy zawodzą. Co się stało już się nie odstanie, nie ma co płakać nad rozlanym mlekiem, itp, itd. Wystarczy przecież tylko poćwiczyć 20 minut dziennie. 20 minut wzorce chodzenia i trochę łapkę. Byle systematycznie. I będzie dobrze. Sprzęt mam, motywację mam, nowe ćwiczenia też (podobają mi się!).

BIORĘ SIĘ DO ROBOTY JUŻ OD DZISIAJ!:)

I życzę sobie wesołej rehabilitacji((: