Pytania bliskiego - opiekuna. Do tego nie da się przygotować

Wielu osobom trudno jest wyobrazić sobie pierwsze chwile choroby bliskiego. Te wszystkie pierwsze razy. U mnie też tak było. Teraz wiem o tym nieco więcej.

Wielu z nas to zna, bo opiekowało się swoimi chorymi, wielu z nas było/jest osobą, którą inni się opiekują.

Pomyślcie sobie, na ile pytań musi odpowiedzieć sobie błyskawicznie osoba, która decyduje o naszym losie: 

co się dzieje?

wezwać karetkę, czy nie?

jaki jest numer na pogotowie?

gdzie są dokumenty? gdzie dowód osobisty?

jakie leki bierze...?

czy jechać za karetką do szpitala?

czy zostać w szpitalu?

czy przynieść coś do jedzenia?

czy nie robię zamieszania?

jak mogę pomóc? a jak zaszkodzić?

jak rozmawiać z chorym? co mówić choremu?

skąd wziąć skierowania, zwolnienia...?

jak zmienić pampersa?

kiedy mierzyć ciśnienie?

Kiedy dać chwilę samotności?

jak pocieszyć?

jak dostosować pokój?

jak...

Odpowiedzi na te i milion innych pytań muszą zostać udzielone. I na niewiele z nich da się odpowiedzieć zawczasu.

Kiedy kolejny raz przyjeżdża do ciebie karetka odpowiadasz na te pytania od początku, bo strach sprawia, że nie pamiętasz trzech dziewiątek i tego, gdzie leży ostatni wypis ze szpitala. I odpowiadasz na te pytania tak, jakby były zadawane po raz pierwszy.

W  pierwszych razach nie ma rutyny. A jeśli stan zdrowia się zmienia, pierwsze razy będą się powtarzać.

Odpowiadanie na te wszystkie pytania jest tak przejmujące, jak samo chorowanie.

Dobrze, gdy nie jest się z tym wszystkim samemu. Albo samemu z chorym. Rozgardiasz i chaos wokół ratownika medycznego wydaje mi się o wiele lepszy niż samotność.