Powstanie niepełnosprawności, w tym poudarowej, stawia udarowca i jego najbliższych w zupełnie nowej syuacji. Jednym z pytań, które zadaje sobie czasem opiekun brzmi:  czy wyręczać osobę po udarze mózgu we wszystkim?  Odpowiedź jest superprosta. NIE. O ile udarowiec nie jest w pełni bez kontaktu i nie leży bez możliwości ruchu - nie.  Niestety sprawa nie jest taka prosta. Bo z jednej strony bardzo łatwo jest wszystko podać, nakarmić, zawiązać but, ubrać, odkręcić, zakręcić, przewieźć na wózku, załatwić, z drugiej - takie wyręczanie nie pozostawia choremu przestrzeni na mobilizację.   To właśnie dlatego w szpitalach stawia się stoliki po porażonej stronie (jeśli jest tyle miejsca, oczywiście). Ma to...

Bardzo chciałam psa. Bardzo bardzo  bardzo. Jak się już zdecydowałam, zaczęłam szukać. Spotkało mnie sporo niepowodzeń dotyczących ceny (przy psach rasowych), wielkości (wyczekiwane adopciaki po wielu tygodniach okazywały się przyszłymi gigntami) i terminów (ciągłe przesuwanie się terminów odbioru. Ale to już poza mną.  Mam jamniczkę szorstkowłosą. Tara jest prawie trzymiesięczną panną, która wczoraj odkryła, że ściany też można gryźć.  Pisałam już, jak bardzo potrzebuję psa tutaj i znalazłam sobie towarzyszkę do zabawy.  No, nie jest bezproblemowo, oczywiście. Gryzie rzeczy, nie chce siedzieć w kojcu, przyzwyczaiła się do spania ze mną, nie sika na matę... Ale to nic. Latam z kolejną rolką papieru i sprzątam,...

W nadchodzący piątek będą walentynki. Daje mi to pretekst do przejrzenia wątków związanych z relacjami, w tym miłością a udarem. Pamiętajcie tylko proszę, że piszę z perspektywy całkiem niestarej babki, która ma potrzebę wychodzenia z domu i nawiązywania nowych znajomości; ) Witam was zatem w Walentynkowym Tygodniu z Lewaczką (( ; Na pierwszy ogień idzie nawiązywanie nowych kontaktów i relacji. Zatem: Czy po udarze mózgu można poznać nowych ludzi? Tu odpowiedź brzmi… tak. Prawie wszystkie osoby z niepełnosprawnościami mają potrzeby takie, jak osoby nieobarczone tym smutnym problemem. Dotyczy to też osób po udarze. Niestety całkowita niesamodzielność ogranicza nam przestrzeń do spotykania nowych ludzi, afazja uniemożliwia...

Jedną z rzeczy, które najbardziej dziwią osoby słuchające o mojej poudarowej podróży jest to, że nie słucham muzyki. Ale jak to? Nic? W ogóle? Nigdy? No nie. Muzyka mnie męczy. Czasem bardziej niż kilkugodzinna praca. Odcina mnie. Słucham muzyki, kiedy jestem na nią „skazana” (tak, wiem, jak to brzmi;p), czyli poza domem, w sklepach (tylko czy to można nazwać „słuchaniem”?), w biurze (przecież nie będę narzucać swoich dziwactw światu), w aucie… W aucie nawet lubię. Podróżowanie autem z moim bratem jest jedną z większych moich przyjemności. Wtedy nawet śpiewamy (czasem;p). W domu sporadycznie. Wtedy, kiedy chcę powspominać i jestem świeża jak nadmorskie...

Pies to coś, czego mi brakowało od wyprowadzki od rodziców. No bo wiecie - przeszłam ze świata, w którym muzyką na dobranoc jest chrapanie mojej przyjaciółki, gdzie czuję się jak księżniczka na ziarnku grochu (bo mam tyle piachu w łóżku), gdzie codziennie czekałam, aż moja piesa położy się na plecach i podniesie łapę na "siema, głaszcz". Brakuje mi tego.  Potem zastanawiałam się, czy mogę i dam radę przygarnąć zwierzę i jakie. Pies, czy kot? Wokół akurat byli sami kociarze, więc byłam bliska popełnienia błędu (lubię koty, ale psy bardziej;p), ale brat mi powiedział "chyba cię pogięło. jesteś z rodziny psiarzy". I...

Będę miała psa. Czy w ogóle mogę? Pies to coś, czego mi brakowało od wyprowadzki od rodziców. No bo wiecie - przeszłam ze świata, w którym muzyką na dobranoc jest chrapanie mojej przyjaciółki, gdzie czuję się jak księżniczka na ziarnku grochu (bo mam tyle piachu w łóżku), gdzie codziennie czekałam, aż moja piesa położy się na plecach i podniesie łapę na 'siema, głaszcz'. Brakuje mi tego.  Potem zastanawiałam się, czy mogę i dam radę przygarnąć zwierzę i jakie. Pies, czy kot? Wokół akurat byli sami kociarze, więc byłam bliska popełnienia błędu (lubię koty, ale psy bardziej;p), ale brat mi powiedział 'chyba cię...

Mam coś takiego jak zeszyt z checklistami. Rzeczami, które powinnam wziąć przed wyjściem/wyjazdem.  Nie ma ich dużo, ale mogę w nim sprawdzić, czy wzięłam minimum przetrwania na siłownię, basen czy na trzydniowy wypad. Problem w tym, że nie zawsze tam zaglądam;) Jak to wygląda? O tak: Wpadłam na ten pomysł, kiedy biegałam jak poparzona myśląc, co muszę wziąć ze sobą na wyjazd do Warszawy. A potem okazało się, że zawsze, ZAWSZE czegoś zapominam. Ten zeszyt maksymalizuje moje szanse skutecznego zapakowania się, jeśli:  o nim pamiętam;))  i idę przez listy punkt po punkcie. dlatego są one podzielone. W jednym miejscu mam ubrania, w innym kosmetyki, żeby nie...

...

Zaczęłam się trząść. To znaczy drżeć. Na szczęście nie mam ataków padaczki, ale czy na pewno?  Dziwnie się to odbywa.  Bywa, że drży mi jedna ręka (i to nie zawsze moja Lewaczka!).  Bywa, że drżą mi dwie ręce.  Bywa (na szczęście najrzadziej), że drżę cała. Tak troszeńkę, prawie niezauważalnie, ale odczuwalnie.  Kiedy drżą mi ręce, nic wielkiego się nie dzieje. Piszę nawet na klawiaturze, ale idzie mi to na maksa opornie. Kiedy drży mi całe ciało, siadam. Albo kładę się na płasko, aż się uspokoi. Zasypiam. Po śnie albo przechodzi, albo nie. Drżenie jest tak subtelne, że dopóki nie zwrócę na nie czyjejś uwagi, nie...

...