Pani Madzia mnie opuściła. Dziękuję pani Madziu.

Moja pani Madzia zmieniła ostatnio miejsce zamieszkania. W związku z tym pozostaję bezpańska (bez fizjoterapeutowana). I czuję, że muszę Wam powiedzieć, ile jej zawdzięczam.

A zawdzięczam wiele.

• zawdzięczam to, że dziś dobiegłam do autobusu,
• i to, że chodzę w miarę prosto,
• i to, że nie wykopyrtuję się na trawie za każdym razem jak na nią wchodzę,
• i to, że wiem, jak ważny jest odpoczynek,
• i to, że nie wstydzę się pisać bloga,
• i to, że wiem, jak ważna jest systematyczność w rehabilitacji
• i to, że trzeba mówić, że coś jest nie tak,
• i to, że nie boję się jeździć na rowerze,
• i to, że zanim zrobię coś szalonego, myślę i pytam,
• i to, że nie od razu trzęsą mi się mięśnie przy wysiłku,
• i to, że nie użalam się nad sobą,
• i to, że czułam się mniej samotnie,
• i to, że umiem prawidłowo zrobić deskę,
• i to, że zjadłam jakiś czas temu swój ukochany słodycz,
• i to, że jestem zmotywowana,
• i to, rehabilitacja ręki nie oznacza u mnie wyłącznie fasolek,

Pani Madzia dwa razy w tygodniu była moim słoneczkiem. I ma wielki udział w przywracaniu mnie światu. Pokochałam ją jak przyjaciółkę, bardziej niż "wynajmowanego" specjalistę. Dlatego komentarze "przecież nie musisz przywozić pani Madzi prezentów z wakacji" puszczam mimo uszu. Ona chyba też mnie polubiła;) Dziękuję Pani Madziu. Za wszystko. I życzę wszystkiego dobrego w nowym miejscu.

Minął tylko tydzień, a już tęsknię za pani lu-źno-ła-pa.