Widziałam ostatnio chłopaka, którego każdy namawiał na rehabilitację, mimo że on nie widzi sensu. Każdy, kto go widział mówił "aaa, nie rehabilitujesz się? Zacznij!", "głupio robisz" Moim zdaniem to nie ma szans na zadziałanie. Pisałam kiedyś, że "powrót do zdrowia jest decyzją". Myślałam tak w styczniu 2016 roku, kiedy pisałam podlinkowany tekst, myślę tak teraz. Mówienie "koniecznie zrób to i to" nie ma szans na zadziałanie, bo pochodzi od ludzi z zewnątrz. Bliższych i dalszych, ale nie jest naszą decyzją. Jeśli jesteśmy zmuszani do rehabilitacji, nie ma szans na ominięcie buntu. Nie jestem psychologiem, ale wydaje mi się to oczywiste.  Co ja...

W tej galerii twarzy mamy trzy twarze: nieprzyjemnego chorego,  jego najbliższej osoby i lekarza. Bylo, jak często jest. Udar, walka o życie,  niewiele łóżek,  wielu potrzebujących. Całkiem młodego chłopaka po udarze przenieśli na inną salę. Pada pytanie, czy chłopak ma szanse na przeżycie. I w odpowiedzi: nie marnowalibysmy na niego takiego miejsca,  gdyby nie miał. Popłakałam się prawie,  kiedy to usłyszałam.  W państwie,  w którym jest 170 oddziałów udarowych, w mieście,  w którym jest na pewno więcej niż jeden oddział intensywnej opieki neurologicznej. To mógł być bardzo nieudany+koszmarny żart. To mogła być prawda. To był wielki brak delikatności. A jeśli to prawda? To kto powinien mieć szansę na lepszą opiekę? Bardziej,...

artykuł sponsorowany Choć rozwój nowych technologii sprzyja łatwiejszemu dostępowi do informacji ? także w temacie seksu i antykoncepcji ? zadziwiające jest, że nawet w dzisiejszych czasach, wiele osób nadal wierzy w przekłamania oraz mity na temat zabezpieczania się przed niechcianą ciążą. Warto zdać sobie sprawę z tego, co jest faktem a co nieprawdą, jeśli w grę chodzi antykoncepcja. Wszystko po to, by seks był nie tylko bezpieczny, ale również komfortowy dla obojga partnerów. Pierwszy stosunek nie grozi ciążą To jeden z mitów, który od dziesięcioleci towarzyszy młodym osobom, rozpoczynającym swoje życie seksualne. Oczywiście, nie ma w nim nic prawdziwego i pierwszy stosunek ?...

Przyznaję,  noszę buty na obcasach po udarze mózgu. Nie jest to łatwe. Nie jest to wygodne. Nie jest to obuwie oczywiste dla osób, które przeszły udar mózgu. Nie każda z nas będzie mogła w nie wskoczyć. Za każdym razem jak schodzę schodami mam wrażenie,  że umrę. Mnóstwo minusów, prawda? [caption id="attachment_2769" align="alignleft" width="300"] póki nie złapią mnie mdłości...[/caption] Jednak plusy w moich oczach przeważają minusy bardzo bardzo bardzo mocno. W butach na obcasach paradoksalnie ładniej chodzę.  Pewnie dlatego,  bo cały czas myślę,  jak stawiam stopę. Wiem,  że bardzo nieszczęśliwy krok może mnie położyć na ziemi (jak każdą kobietę w sumie) i takie wydarzenie ma perspektywę na cofnięcie moich umiejętności...

Aktywizacja zawodowa niepełnosprawnych po udarze mózgu (w tym mnie;) wydawała mi się niemal niemożliwa. Coś się jednak mnie ruszyło. Po raz kolejny szukam pracy. Na razie się nie spinałam, bo długo odpoczywałam (fizycznie i psychicznie) po mojej copywriterskiej przygodzie, aż tu nagle... Znajoma mojej maminki powiedziała nam o fundacji, która zajmuje się aktywizacją zawodową niepełnosprawnych. Postanowiłam sprawdzić tę możliwość. Fundacja, do której się zgłosiłem, nazywa się 4c Centrum Aktywizacji Społecznej i już od pierwszego momentu czułam się na tyle pewnie kontaktując się z jej przedstawicielką, że nie poprosiłam nikogo, żeby ze mną poszedł na pierwsze spotkanie. Jak to wyglądało? Pogadałyśmy o moim CV, o tym,...

Są rzeczy,  których się boję.  Cała lista rzeczy,  których się boję.  Są pierdołowate. nie boję się śmierci,  ale boję się dzwonić do ludzi,  którzy nie są moimi dobrymi przyjaciółmi. nie boję się pająków, węży i jaszczurkek, ale boję się dużych sklepów. Mniej się boję udaru niż bólu głowy. nie boję się mieszkania w pojedynkę, boję się samotnej wizyty u większości lekarzy. Piszę to w momencie,  kiedy czekanie do mojej Pani opóźnia się o godzinę.  U Pani dr, którą wolałabym odwiedzać z mamą do końca życia,  bo A) boję się B) zatyka mnie przed jej obliczem, Dostałam opieprz od brata,  że co ty wchodzisz z mamusia,  że jak będę miała 40...

Niektórzy z was wiedzą na pewno,  że jestem  trochę mózgowym nerdem. Nie mam żadnego mozgowego  wykształcenia, więc cały czas to,  co czytam mnie zadziwia. Dowiedziałam się (z poradnika psychologicznego Polityki),  że Miliard osób na świecie choruje na choroby neurologiczne. Miliard to 1/7 świata.  Tak mnie to uderzyło,  że potrzebowałem chwili by przyswoić tę informację. Wg statystyk jedna osoba na 6 będzie miała udar. Trochę to się nie zgadza chyba z tym,  że 1/7  świata ma problem neurologiczny, ale jestem pewna,  że jest na to jakieś racjonalne,  matematyczno-naukowe wytłumaczenie. Choroby wspolistniejace,  różne statystyki itp. Mniejsza o to. Tak czy inaczej to jest ogromna ilość ludzi. Często...

Jedną z ważnych zmian poudarowych jest we mnie to,  że nie znoszę chaosu. Z człowieka-chaosu stałam się osobą,  która miłuje ciszę i harmonijną przestrzeń. W tej zagraconej czuje się przytłoczona i bardziej niepewnie. Dlaczego? Może dlatego, że wielość bodźców jest dla mnie przytłaczająca. Moja nadwrażliwość nie jest tak duża, jak trzy lata temu, wciąż jednak istnieje i męczy. Bo wiem, że moja męczliwość też nie minęła. Jest lepiej, ale niestety nie wróciłam do normy. Kiedyś chaos i bałagan w ogóle mi nie przeszkadzały. Ciuchy na środku pokoju, na nich rower, nic nie było mi straszne. Nie znosiła brudu (brudne blaty, dyskusyjna łazienka itp.),...

Dokładnie 3 lata 5 miesięcy po udarze podjęłam pierwszą pracę po udarze. Prawie dokładnie 3 lata 7 miesięcy po udarze straciłam ją. Moja 3-miesięczna umowa na czas próbny nie będzie przedłużona. Zatem moja pierwsza praca po udarze mózgu nie okazała się takim sukcesem, na jaki liczyłam. Co poszło nie tak? Czy był to falstart, czy za długo czekałam? Przeszkodą była ręka, czy koncentracja? Za dużo drzemek, czy za mało? Czy to ja nawaliłam? Chciałabym mieć odpowiedzi choćby na część moich pytań. Jak się czuję? Cóż. Pewnie się spodziewacie, że niezbyt dobrze. Po prostu czuję, że zawiodłam samą siebie. I nie dałam rady. To może być prawda i nieprawda....

Jest lato, jest o podróżach. Jak ma nie być?;) Turystyka niepełnosprawnych jest tematem, o którym często myślę. Ci z was, którzy znają mnie dłużej, wiedzą, że jeśli coś naprawdę kocham, jest to podróżowanie. Coś, a nie ktoś, bo są ludzie, których kocham ponad podróże. Serio! Ci, którzy mnie nie znają ? dowiedzą się teraz. Jeszcze na pierwszej neurologii pytałam mamę, kiedy będę mogła podróżować. Kiedy powiedziała, że za pół roku, myślałam, że się zapłaczę. To było tylko i aż pół roku bez oderwania się od codzienności, od mojej, trochę dziwnie pojmowanej codzienności, która od przynajmniej kilku lat składała się też z wyczekiwania...