Jak u was z pogodą? W Szczecinie pięknie! Chociaż z temperaturą bywa różnie, ale słońce świeci niemal od początku mojej kwarantanny. Mojej, bo rozpoczęłam ją nieco wcześniej niż ta oficjalna;) I patrzę tęsnie w okno, bo nie przysługują mi nawet jednoosobowe spacerki w lesie - jestem przeziębiona od 3 tygodni. Już niby przechodzi, ale nagle pojawia się podwyższona temperatura i drapanie w gardle... Rzecz w tym, że jak większość z nas, w ogóle nie wychodzę na dwór. Naturalnej witaminki D3 mam w ciele poziom zero. A to też może wpłynąć na pojawienie się udaru mózgu. I depresji. I wielu innych smutnych rzeczy.

Jak każdy z nas obserwuję, co się dzieje ze światem w obliczu pandemii. Myślę sobie. I jedno mnie uderza, za każdym razem, jak czytam, jaka jest śmiertelność koronawirusa.  Pisze się np. do tej pory zachorowało tyle osób, ALE nie musimy się bać, śmierć grozi tym, którzy mają osłabiony system immunologiczny lub są starsze. Tylko. Sama, przyznaję, tak mówiłam. Bo to najłatwiejsze i naprawdę dociera do ludzi. Łatwiej powiedzieć trzydziestolatkowi nie bój się, nawet jak coś złapiesz, wyjdziesz bez szwanku, bo umierają tylko osoby starsze i z różnymi innymi chorobami.  W pewnym momencie pomyślałam jednak, jakie to jest nie w porządku. Naszym...

Nie lubię słów "don"t worry, be happy" (czyli "nie martw się, bądź szczęśliwy"), jeśli nie są powiedziane żartobliwie. Niestety. Chyba nie zawsze tak było, ale odkąd choruję na depresję ten niewinny tekścik często jest dość drażniący. Jak wiele innych. Ale do rzeczy.  Ostatnio natknęłam się na określenie "forced positivity", w tłumaczeniu na polski - wymuszona pozytywność. Generalnie chodzi o to, że cały czas słyszymy to nieszczęsne "don"t worry, be happy", "bądź pozytywny", "musisz uwierzyć, to wszystko się dobrze skończy", jak również "ej, powinnaś być wdzięczna za to",  "ciesz się, że nie jest gorzej". Niestety, uważam, że to, oględnie mówiąc, rady z...

Powstanie niepełnosprawności, w tym poudarowej, stawia udarowca i jego najbliższych w zupełnie nowej syuacji. Jednym z pytań, które zadaje sobie czasem opiekun brzmi:  czy wyręczać osobę po udarze mózgu we wszystkim?  Odpowiedź jest superprosta. NIE. O ile udarowiec nie jest w pełni bez kontaktu i nie leży bez możliwości ruchu - nie.  Niestety sprawa nie jest taka prosta. Bo z jednej strony bardzo łatwo jest wszystko podać, nakarmić, zawiązać but, ubrać, odkręcić, zakręcić, przewieźć na wózku, załatwić, z drugiej - takie wyręczanie nie pozostawia choremu przestrzeni na mobilizację.  ...

W końcu! Mam psa. Tego mi brakowało w moim nowym domku. Tara teraz zajmuje się swoimi zabawkami, ja piszę i słucham jej jęczenia.

Wielu z nas odczuwa samotność i ma wrażenie, że niepełnosprawność skazuje na życie obok ludzi, a nie z nimi. W naprawę wielu przypadkach jest to nieprawdą. To prawda - łatwo nie jest, ale drobnymi kroczkami można wyjść ku innym. Piszę o tym, jak mi się udało. Może akurat komuś się przyda?:)

Od teraz na to, że od udaru męczy mnie muzyka, mam nowe wytłumaczenie. Mianowicie okazuje się (mi się okazuje, bo inni mogli o tym czytać już wcześnej;p), że cisza w wielkim stopniu wpływa na pracę naszych mózgów.

Pies to coś, czego mi brakowało od wyprowadzki od rodziców. No bo wiecie - przeszłam ze świata, w którym muzyką na dobranoc jest chrapanie mojej przyjaciółki, gdzie czuję się jak księżniczka na ziarnku grochu (bo mam tyle piachu w łóżku), gdzie codziennie czekałam, aż moja piesa położy się na plecach i podniesie łapę na "siema, głaszcz". Brakuje mi tego.  Potem zastanawiałam się, czy mogę i dam radę przygarnąć zwierzę i jakie. Pies, czy kot? Wokół akurat byli sami kociarze, więc byłam bliska popełnienia błędu (lubię koty, ale psy bardziej;p), ale brat mi powiedział "chyba cię pogięło. jesteś z rodziny psiarzy". I...

Będę miała psa. Czy w ogóle mogę? Pies to coś, czego mi brakowało od wyprowadzki od rodziców. No bo wiecie - przeszłam ze świata, w którym muzyką na dobranoc jest chrapanie mojej przyjaciółki, gdzie czuję się jak księżniczka na ziarnku grochu (bo mam tyle piachu w łóżku), gdzie codziennie czekałam, aż moja piesa położy się na plecach i podniesie łapę na 'siema, głaszcz'. Brakuje mi tego.  Potem zastanawiałam się, czy mogę i dam radę przygarnąć zwierzę i jakie. Pies, czy kot? Wokół akurat byli sami kociarze, więc byłam bliska popełnienia błędu (lubię koty, ale psy bardziej;p), ale brat mi powiedział 'chyba cię...

Mam coś takiego jak zeszyt z checklistami. Rzeczami, które powinnam wziąć przed wyjściem/wyjazdem. Nie ma ich dużo, ale mogę w nim sprawdzić, czy wzięłam minimum przetrwania na siłownię, basen czy na trzydniowy wypad. Problem w tym, że nie zawsze tam zaglądam;)