i gdybym się łatwo zniechęcała, to bym się już nie wybrała więcej. A jeśli bym była mniej zabezpieczona, to bym właśnie mocno płakała, być może na izbie przyjęć, ze złamanym nadgarstkiem. Wykopyrtłam się 4 razy, w tym 3 razy w ciągu pierwszych 2 minut jazdy. W czasie drugiego upadku wypadł mi guzik ze spodni. Miałam bardzo stare jeansowe szorty. Ale udało się jakoś zaradzić z pomocą paska. Być może to to właśnie tak mnie zdekoncentrowało, że jechałam jak ofiara, dużo gorzej niż w czasie mojej pierwszej przejażdżki.

Lekarze mówią, żeby koniecznie uczyć się czegoś na pamięć. Obojętnie czego. Babcia zaproponowała Pana Tadeusza... Ale mnie nie ciągnie ku poezji romantycznej. Żeby nauka miała sens, postanowiłam uczyć się nowego języka. I miesiąc (i kilka dni) temu rozpoczęłam samodzielną naukę hiszpańskiego.

Szpital. Siedzimy z tatą. Podchodzi do nas pan Czarek, facet przed sześćdziesiątką i pyta taty, wskazując na suwak bluzy: pomoże mi pan? bo my wszyscy jesteśmy bez ręki. :) oczywiście chodziło że po wszyscy przed telewizorem mają niedowład jednej strony. Ja też mam, więc nie mogłam pomóc. Ubieranie jest jedną z rzeczy, które robię samodzielnie, ale sprawiają mi mnóstwo trudności i zajmują mi dużo czasu. Nie dziwię się więc, że rehabilitanci w wywiadzie zazwyczaj pytają, czy sami się ubieramy. Przy dużych niedowładach lub paraliżach jest to czasem niemożliwe. Ja szybko zaczęłam się sama ubierać, ale do tej pory zajmuje mi to 2-3 razy więcej...

Nie wiem, jak wyglądają komisje lekarskie chorych, którzy nie mówią lub zupełnie nie ogarniają rzeczywistości po udarze, ta notka może być pomocna takim, jak ja - takim, którzy na pozór mogliby sobie w starciu z instytucją, lecz bez pomocy - marne szanse, lub bliskim tych troszkę bardziej chorych.

Chyba każdy z nas słyszał o udarze słonecznym. Ja pierwszy raz w życiu spotkałam się z czymś takim, kiedy na obozie koleżanka właśnie udaru słonecznego. Udar słoneczny, to szczególny przypadek udaru cieplnego i tak jak on, łączy się z przegrzaniem organizmu i następuje, kiedy zbyt długo jesteśmy na zbyt intensywnym słonku. Wg źródeł popkulturowych (np. tego) dzieciaki są bardziej narażone na takie udary, bo nie mają w pełni rozwiniętego mechanizmu termoregulacji, ale dorosłych też może dopaść udar cieplny, zwłaszcza osoby starsze. Objawy udaru słonecznego nie są może najbardziej charakterystyczne na świecie, ale łatwo zorientować się, że dzieje się coś naprawdę złego: - występuje bardzo wysoka gorączka...

Czasem budzę się w nocy, chwilę myślę i unoszę najpierw jedną, potem drugą rękę. Trochę mówię do siebie. Kiedy okazuje się że nie bełkoczę, przekonuję się, że wszystko jest w porządku. Podobno około 30-40% osób doświadczonych udarem przejdzie go w ciągu pierwszych 5-ciu lat od udaru.

Oczywiście, że wiedziałam, że papierosy to samo zło (ale jakie przyjemne!) i że choroby serca, miażdżyce, brzydka skóra, wyrzucone pieniądze, rakolce... Ale konsekwencje nałogu miały przyjść później (albo nigdy). Kiedy lekarze pytają, czy palę, mówię, że już nie. Od kiedy? Od 21 grudnia. Wtedy właśnie przewróciłam się w bok i prawie umarłam. Zapisują wtedy w swoich notatkach "nikotynizm w wywiadzie".

Chore stawy to koszmar, który na szczęście mnie nie dotyczy, ale spędziłam z reumatykami swoje i ćwiczyłam z nimi. Jeden z "moich" oddziałów składał się głównie z chorych na rumatologiczne zapalenie stawów. Leczenie RZS* jest możliwe, wyleczenie niemożliwe, jednak można się usprawniać. Jako jedyny z udarowców chodziłam z reumatykami na poranne ćwiczenia manualne i wykonanie wszystkich nie było dla mnie niekiedy wysiłkiem. Mam problemy z lewą dłonią, więc ciszyłam się że ją usprawniam.

Dziś była u nas znajoma, zdziwiona, a może oburzona, że jej znajomy po trzech wylewach (udarach?), nie mówi, ale jeździ autem. Dba o siebie całkowicie sam, a jeździ autem. Nie mogłam podzielić jej oburzenia, bo nie wiem jak jest. Wiem że wśród nas, udarowców, różnie bywa. Niektórzy z nas nie będą mogli nigdy wsiąść za kierownicę, niektórych łapią mdłości zanim auto ujedzie 20 metrów, inni jeszcze będą mogli pojeździć po bezdrożach Omanu, i ja - w to wierzę - należę do...

Przed udarem byłam dość aktywna, często wypadałam na koncerty, mogę policzyć przypadki, kiedy odmówiłam imprezy, lato bez festiwalu muzycznego było dla mnie udanego lata (nawet kiedy nie miałam ochoty ruszać tyłka), hałas dworca, chaos lotniska i ruch Nowego Jorku w godzinach szczytu nie były mi straszne, wręcz przeciwnie, potrzebowałam ich jak powietrza. Byłam dzieckiem z miasta, wiecznie zajętym, wychowanym w hałasie centrum i myślałam, że jeśli będę się wybierać na wakacje na wsi to po to, żeby wziąć udział w jakiejś imprezie. Aż tu nagle bach. Na początku, kiedy leżałam w szpitalu, nie widziałam że coś się dramatycznie zmieniło, ale kiedy...