Cóż przyznać Pani umiarkowany stopień niepełnosprawności do którego zalicza się osobę z naruszoną  sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej, lub wymagającą czasowej albo częściowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych. Czytam to orzeczenie i widzę, że nic z niego nie wynika. Nic, kompletnie, oprócz ułatwień w pracy. Nie przysługują mi żadne dodatkowe zniżki na PKP, żaden zasiłek pielęgnacyjny nic. Ale może troszkę łatwiej będzie mi znaleźć pracę? Kto wie. No i będę mogła odliczyć nowe rzeczy od podatku. Wydaje mi się, że to jest śmieszne. Oficjalnie jestem umiarkowanie niepełnosprawną osobą po udarze mózgu z orzeczoną...

Jak już pisałam, podjęłam się pójścia na wolontariat. Nie mogę pracować a potrzebuję ludzi, wydawało mi się to sensowne. I poszłam. Przekonał mnie fakt, że można tam pracować nawet po godzinie dziennie. Pomyślałam, że godzinie to wystoję:) I zapisałam się. 2 dni po dwie godziny, czyli mniej więcej tyle, ile trzeba wytrwać na lotnisku. Wytrwałam te dwie godziny:) nie wiem, czy by się udało więcej, bo to jednak nie jest takie spokojne miejsce. Dużo się dzieje, ludzie się przewijają, rozmawiają... Ale nie trzeba jakoś mocno myśleć. Trzeba być życzliwym. A to akurat mam nieźle opanowane. Powiem tak. Już sobie udowodniłam, a jutro potwierdzę, że...

Problem z (moją) rehabilitacją jest ogromny. Jak nie ćwiczę, to się cofam. Zauważalna utrata formy następuje już po dwóch dniach lenistwa/złego saopoczucia. Zatem po kilku miesiącach od ataku padaczki wciąż jestem słaba. Pani Madzia mówi, że trzęsę się jak galaretka. Wolę określenie "jak osika" albo coś podobnego. Nie udało mi się jeszcze zbudować formy sprawniejszej, niż słabowitość. W zasadzie wszystko się na siebie składa. Jeszcze nie doszłam do siebie do końca po sierpniowym, a tu padaczka. Zalecono oszczędzanie się, aż nie ustabilizujemy lekarstw. Potem 3 miesiące - trzy szpitale, kwiecień - święta, maj cały do tego tygodnia zajęty i teraz się poważnie zabieram...

W zeszłym tygodniu przyjechał do mnie TVN i będę w telewizorni. Opowiedziałam o podstawach mojego udaru i będzie można mnie (i mamę!) zobaczzyć we wrześniu. I to jest super. I nie super. Super, bo świadomość udarów wzrośnie po programie w prajmtajnie i w ogóle. Nie super, bo nie wspomniałam o Lewaczce, więc nie będzie darmowej promocji;) I jeszcze nie super, bo kurde, to zawsze moja morda w telewizji. Ćwiczyłam mięśnie buzi cały tydzień, ale wiecie, zawsze trochę krzywizny zostaje ( ; No i kamera dodaje kilogramów;) Oby to zmontowali dobrze. I żebym nie stała się memem. Nie chcę;) a może?;) ...

Smutniejsza część notki Życie układa się tak, jak się układa. Nie ma sensu pytać "dlaczego ja", bo na takie pytanie nie ma odpowiedzi. Zatem nie pytam, tylko staram się jakoś działać. Mam nadzieję, że to widać, nawet w chwilach kiedy narzekam:) Prawda jest taka, że czuję się obrzydliwie samotna. I to nawet nie przez jakąś metafizyczno-nieokreślone poczucie odrębności i niezrozumienia siebie i innych oraz przez innych. To też jest obecne u mnie, ale w chwilach załamania. Teraz po prostu czuję się samotna, bo jestem sama.  Mam wielu znajomych i przyjaciół poza swoim miastem, którzy są obecni w moim życiu jedną nogą. Dystans robi...

Od tygodnia media donoszą o udarze mózgu pana Wodeckiego. Bardzo mi przykro z powodu jego choroby. Udar jako powikłanie zabiegu/operacji uderzył po raz kolejny. :( A teraz Pudelki i inne Onety podają przyczynę.  Udar mózgu jako powikłanie zabiegu (operacji?) serca. Ciężkie.  Wraz z zawałem serca udar mózgu jest bardzo poważną konsekwencją zabiegów chirurgicznych. Liczby to potwierdzają. Według tego artykułu 1,5% operacji chirurgicznych skutkuje zawałem serca, a 7 promili udarami.  I nie muszą to być zabiegi nieudane w chirurgicznym sensie. Wiecie. Udało się przyszyć paluszek, ale pacjent skrzepliny jakoś zablokowały mózg i pacjent, choć wszystko powinno być ok, obudził się z kolejnym wielkim problem. Koszmar. Tak sobie...

Dziś stanęłam (usiadłam) przed komisją do spraw orzekania o niepełnosprawności. I, choć trudno mi w to uwierzyć, BYŁO SPOKO.  Oczywiście do końca będę mogła ocenić to wszystko wówczas, gdy dostanę decyzję. Ma przyjść w ciągu 2 tygodni pocztą. O samej komisji nie mogę zbyt wiele powiedzieć. Weszłam (i to z mamą! Na plus plus plus) i odpowiedziałam na kilkanaście pytań. Badanie lekarskie - bardzo szybkie. Z pierwszego pokoju przeszłam do drugiego. Gdzie pani doradca zawodowy zapytała o kilka spraw, bo wcześniej powiedziałam, że bardzo chciałabym pracować. I ta pani powiedziała, że decyzję otrzymam w ciągu 2 tygodniu. Na minus: budynek, ciężko w nim niepełnosprawnym na pewno, ale...

Nie wiem, czy śmiać się, czy płakać. Jednak mam toczeń. Tutaj pisałam, dlaczego to mógł być toczeń, tutaj dlaczego jednak nie był toczeń. A teraz tylko napiszę, że jednak to jest leciuchny toczenik. Dlaczego powinnam się cieszyć z tej diagnozy? bo to odmiana skórna. Więc nie boję się, że mi będą siadać po kolei organy. bo leczenie nie sterydami, tylko lekami przeciwmalarycznymi na razie bo męczyłam się z tym od lat, tylko teraz może się poprawić nie wiem jeszcze, czy odmiana, którą mam, powoduje udary. Jeśli tak, to leczenie pomoże zapobiegać kolejnym. bo mam bardzo lekki przebieg, więc nie ma wielkiego problemu. ...

Takie pytanie z formularza dla niepełnosprawnych.  Zapytali, czy potrzebuję pomocy u lekarza, czy w urzędach. No potrzebuję. Mówię to szczerze. Ale głupio wciąż próbuję ogarniać sama. Bo przecież jest coraz lepiej. Znane trasy,  dom-dietetyk-deptak-sklep na rogu-nawet lekarz rodzinna... nie ma problemu. Aż tu nagle:szpital. Niby tylko odbiór wyników, niby mam karteczkę, jak to ogarnąć,  droga, wejście c, wszystko pięknie.  Plus lekka presja czasu. I wszystko zamienia się w koszmar. Głowa momentalnie zaczyna boleć,  karteczka nie ma sensu (chyba nigdy nie miała), serce wali, przechodzę setny raz ten sam korytarz,  warczę na tatę, gubię się dalej,  odsyłam tatę do pracy,  bo przecież się spieszy...

Szczerze mówiąc popłakałam się przy tym nagraniu z osiem razy. Wiecie albo nie wiecie, że Krzysztof Globisz przeszedł udar mózgu, który odebrał mu jedno z narzędzi pracy aktora: mowę. Już wrócił na scenę w spektaklu "Wieloryb The Globe" i marzę, żeby go zobaczyć. Informacja o powrocie do pracy pana Krzysztofa mnie ucieszyła, ale to audio poruszyło mnie bardziej. https://www.youtube.com/watch?v=fgIGemloHfo Posłuchajcie psalmu 61. Jest niesamowicie piękny. I to nie przez fakt, że recytuje go osoba po udarze. Moim zdaniem jest po prostu piękny: aktorsko i muzycznie, a tylko dodatkowo wzruszający, bo... Mam miliard myśli na ten temat, ale nie chcę zagłuszyć nagrania swoją pisaniną. Więc milknę. PS:...