Ostatnio w rozmowie z nowymi udarowymi znajomymi ktoś powiedział, że gdzieś opracowują lek na udar mózgu. Żel regenerujacy tkanki mózgu. Dla mnie brzmi jak science fiction, jak mnóstwo doniesień, o których czytałam i o których, poza może kilkoma newsami, świat zapomniał.
Sceptycznie podchodzę do każdej rewelacji, w której pojawia się fraza „lek na udar mózgu” lub lek na regenerację mózgu. Niektóre jednak obserwuję baczniej, bo przecież kiedyś może się okazać, że nauka osiągnie rzeczy niemożliwe dla naszych ciał. Póki co wierzę w rehabilitację, odpoczynek i wodę.
Żel regenerujący tkanki mózgu przyciągnął moją uwagę.
W sumie nie wiem czemu. W zasadzie nie wierzę przecież, że „przełom” w tego typu leczeniu nastąpi w ciągu mojej zmiany na ziemi. Wierzę za to, że będziemy stopniowo ograniczać śmierteność (to już się dzieje i dane typu „udar statystyki” które mogłam podawać, już nie są aktualne) poudarową i wypuszczać ze szpitali ludzi w trochę lepszym stanie.
Ten żel jednak mocno mnie zainteresował (żel na udar mózgu jest opisany pod linkiem, a po angielsku tutaj), Może chodzi o to, że żel tak naprawdę ma działać nie przez magiczne tworzenie neuronów, ale przez regenerację naczyń krwionośnych w martwych obszarach, wokół których mają się regenerować komórki nerwowe. Znikają one przecież przez to, że nie mają tlenu (który jest przenoszony z pomocą hemogobiny). Jak mają się zregenerować czy przeorganizować, skoro nie mają co jeść?
Jakoś podoba mi się, że pomysł robienia wszystkiego po kolei. Może to mrzonka, ale będę tę mrzonkę obserwować. Może kiedyś napiszę wam, że żel regenerujący tkanki mózgu działa. Na ludziach. Bo na razie działa tylko na myszach.
Na początku powiem, że wcale nie należę do najbardziej zagorzałych krytyków naszej służby zdrowia. Świetnie ratujemy życie, gorzej….
chociaż cierpię na znacznie łagodniejszy toczeń niż układowy, bo mój grozi mi głównie łysym łbem i wydrapaniem dziur w rękach, a nie rychłym przeszczepem nerek, to i tak czuję, że powinnam mówić o tej chorobie.
Pamiętam (jak przez mgłę, ale i tak) jak w pierwszym szpitalu zaczęła ze mną rozmawiać salowa. Zapytała, czy brałam lekartswa antykoncepcyjne. Kiedy jęknęłam że tak, odpowiedziała „no i już wszystko jasne. Już taką tu mieliśmy„. To nie było podłe lub nieprzyjemne. Po prostu na hasło „antykoncepcja i udar mózgu” wielu osobom świeci się czerwona lampka ostrzegawcza.
Mam przebłyski, że próbowałam mówić, że nie trzeba wzywać pogotowia… I nic. Wszystko co pamiętam to to, że ocknęłam się w szpitalu z okropnym bólem głowy i szlochem. Czemu płakałam? Nie wiem.
